Το 1933 ο Μιχαήλ Πιτσώκος όταν συνειδητοποίησε μια έμφυτη κλίση για την ιεροσύνη χειροτονήθηκε ιερέας στο Κιλκίς από τον Μακαριστό επίσκοπο Κύριλλο και ορίστηκε εφημέριος στο ακριτικό χωριό Αμάραντα.
Ο πάτερ Μιχαήλ Πιτσώκος ήταν καλλίφωνος και ήξερε τα καλά γράμματα του σχολαρχείου αλλά δεν είχε καμία λειτουργική εμπειρία. Όμως σύντομα με τη βοήθεια του πατρός Ιωάννη από το Δροσάτο, το κοντινό χωριό, πρόσφυγα από τον Πόντο, διδάχτηκε την λειτουργική και έγινε ιερέας κάτω από πολύ δύσκολες εξωτερικές συνθήκες.
Χειροτονήθηκε την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου χωρίς κανένα μέλος της οικογένειας του παρόντα, γιατί δεν μπορούσαν ν’ ανταποκριθούν στα έξοδα μεταφοράς από την Θεσσαλονίκη στο Δροσάτο.
Το 1936 ζήτησε μετάθεση για το χωριό Γαλλικό του Κιλκίς όπου είχαν εγκατασταθεί πρόσφυγες από το Αλί – Αγά.
Η επιλογή της τοποθεσίας κοντά στον ποταμό Γαλλικό ( Εχέδωρο στην αρχαιότητα), έγινε από τον προεστό της κοινότητας Απόστολο Παλαιολόγο, γιατί ήταν κοντά στην σιδηροδρομική γραμμή και με το τραίνο θα μπορούσαν να μεταφέρουν τα παραγόμενα γεωργικά προϊόντα στη Θεσσαλονίκη.
Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ζήτησε μετάθεση από τον τότε Μητροπολίτη Ιωακείμ για την Θεσσαλονίκη και το 1955 με την παπαδιά την κυρά – Δημητρία, ο παπά – Μιχάλης Πιτσώκος πηγαίνει να προσκυνήσει τ’ άγια χώματα των προγόνων μας.
Με τραίνο ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη με άλλους Έλληνες – Σμυρνιούς προσκυνητές.
Στις 20 Αυγούστου του 1955, τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια μετά το διωγμό,
ο παπά – Μιχάλης φθάνει στη Μικρασία.
Νιος ήταν και γέρασε το παλλικάρι.
Πρόσφυγας στα είκοσι εννιά. Κυπαρίσσι, μελαχρινό με κόκκινο πρόσωπο γεμάτο ζωή.
Ζωή που τρίφτηκε στη βιοπάλη και εξαγνίστηκε στο ιερό θυσιαστήριο.
Ιερέας , άνθρωπος, στοργικός εφημέριος, μεγαλόθυμος ποιμένας σε μια ενορία με κατατρεγμένους ενδεείς και υποβαθμισμένους κατοίκους της δυτικής συνοικίας της Θεσσαλονίκης, της Σταυρούπολης.
Προσηνής ιερέας – παράδειγμα και στοργικός οικογενειάρχης, που τα μάτια του είδαν πολλά και τ’ αυτιά του άκουσαν πολλά και το στόμα του έλεγε λίγα.
Στη Σμύρνη , στη γειτονιά της Αγίας Φωτεινής, που την έκαψαν οι Τούρκοι και στη θέση του ναού κτίστηκε το FOIRE μαθές!
Η έκτεση!
Αγνώριστη η πόλη! ΟΧΙ δικιά!
Η τελευταία ματιά έγινε πάνω στην πλάτη του αλόγου 33 χρόνια πριν κι η τωρινή 33 χρόνια μετά.
Πολλά σπίτια καινούργια!
Νέοι κάτοικοι!
Τούρκοι , που κι αυτοί βρήκαν μια νέα πατρίδα…. Άφησαν κι αυτοί τον τόπο που γεννήθηκαν, για έναν καινούργιο που τα δέντρα του ρίζωσαν πάνω στα κόκκαλα των ανθρώπων που ήταν εκεί από πάντα... Κόκκαλα που πάνω τους τα ριζωμένα δένδρα βγάλαν κλωνιά και βλαστούς κι ανθίζουν την άνοιξη και καρπίζουν το καλοκαίρι.
Και μοσχοβολάει ο αέρας με τη μυρωδιά τους την άνοιξη και λάμπουν στον ήλιο οι μεστοί καρποί το καλοκαίρι και μαζί τους λάμπει το αιώνιο χρυσάφι της Ιωνίας.
Όπου είναι τάφοι προγόνων , είναι ΠΑΤΡΙΔΑ !
Είναι εκεί και φυλάνε τις Θερμοπύλες και μας περιμένουν.
Είναι όλα εκεί, απείραχτα, εκτός από μας και τσι δικοί μας που τους ξερίζωσαν και φύγανε μακριά απ’ τ’ άγια τούτα χώματα.
Άντε νταγιάντα ( κουράγιο ) να πάμε και στ’ Αλάγα.
Ιβί κόρη μ’ τα τσαρσιά!....
Και το διώροφο σπίτι του Μπαλτατζή με τον μεγάλο κήπο και το περιβόλι με τους ψηλούς φράχτες γύρω – γύρω.
Και το δικό μας το σπίτι το διώροφο και δίπλα το σπιτάκι το μικρό, το χτισμένο κολλητά, που το νοικιάζαμε στον Τούρκο.
Τώρα είμαστε εδώ Δημητρία!
Τι θα χωρέσει στην αγκαλιά των ματιών μας για να πάρουμε μαζί μας στην καινούργια πατρίδα;
Πόσο χώμα θα χωρέσει στις χούφτες μας για να ρίξουμε πάνω στους τάφους των πεθαμένων που δεν τους χώρεσε αυτή η γη;
Ο κύριος Γιάννης κατάγεται από το κοντινό χωριό. Το Pinarbasi !
Θα πάμε κι εκεί να προσκυνήσουμε. Το χωριό αυτό απέχει μόλις 6 χιλιόμετρα από το Αλί – Αγά το χωριό της Δημητρίας.
Κι εκεί οι μνήμες ζωντανεύουν και σχίζουν την καρδιά, την κομματιάζουν. Το Pinarbasi - που το’ όνομα του σημαίνει στις όχθες του ποταμού – είναι χτισμένο στις όχθες του ποταμού Έρμου, που αφού περνάει μέσα από τις Σάρδεις εκβάλει τα νερά του στον κόλπο της Σμύρνης, τον Ερμαίο κόλπο.
Εκεί ο κύριος Γιάννης ψάχνει για τον κρυμμένο θησαυρό της οικογενείας του και ο παπά Μιχάλης Πιτσώκος πηγαίνει με την Δημητρία στον καφενέ του χωριού όπου γεροντάκια με άσπρα μαλλιά που στεφανώνουν ρυτιδωμένα πρόσωπα, ρουφούν τον ναργιλέ τους και θυμούνται τα περασμένα της ζωής τους, γυρνώντας αργά τις χάντρες στα κομπολόγια τους.
Ο παπά Μιχάλης φτάνει στον καφενέ το Αυγουστιάτικο ζεστό μεσημέρι και όλοι σηκώνουν τα μάτια και καμαρώνουν την ψηλή κορμοστασιά του.
Ένα γεροντάκι με άσπρο σαρίκι τον κοιτάζει κι αναπηδάει λες και έπεσε αναμμένο κάρβουνο επάνω του και τον ζεμάτισε.
- Χότζας είσαι αφέντη μου; :του λέει.
- Ναι, απαντάει ο παπά Μιχάλης που έκρυβε την ιδιότητα του.
Σ’ όλο το ταξείδι προσκύνημα στη Μικρασία φορούσε γκρι παντελόνι και λευκό πουκάμισο αλλά τα γκρι μακριά του γένια κι η θεϊκή παρόρμηση έκανε τον Τούρκο να τον καταλάβει.
- Μη φύγεις του λέει σε παρακαλώ, θα γυρίσω σε λίγο.
Και με μιας ανασταίνονται τα γέρικα κόκκαλα του και χάνεται στα σοκάκια του Pinarbasi για να επιστρέψει - σαν τον άνεμο – μέσα σε λίγα λεπτά.
Κρατάει στα χέρια του σφικτά ένα σεντόνι υφαντό με ευλάβεια σαν άγιο λείψανο, σαν νιογέννητο παιδί - θησαυρό.
Παίρνει τον παπά Μιχάλη στο εσωτερικό του καφενέ και με γρήγορες κινήσεις ξετυλίγει το θησαυρό.
-Πάρ’ τον, του λέει και του τον δίνει για να γίνει απάνω του ένα με το ιδρωμένο κορμί του παπά Μιχάλη. Είναι ο .....
-Είναι ο Άγιος Θεράποντας, η εικόνα του δικού μας, που έμεινε πίσω στο μεγάλο διωγμό για να φυλάει τα μέρη τ’ άγια και να τα ημερέψει απ’ την αντάρα και την δίψα για αίμα που είχαν οι διώκτες.
-Πάρε τον Άγιο σας , τόσα χρόνια δεν μ’ αφήνει να κοιμηθώ.
Ο παπά Μιχάλης παίρνει την εικόνα στα χέρια του κι ανάβει ολόκληρος. Λες και ο Άγιος μπαίνει μέσα στο κορμί του!
Κι όσο ο Άγιος και ο παπά – Μιχάλης γίνονται ένα σε θεία μέθεξη, ο τούρκος – Χότζας, κι αυτός, βλέπει μ’ ανακούφιση την ιερή αυτή στιγμή που περίμενε 33 ολόκληρα χρόνια.
Και βγάζει μέσα απ’ το πουκάμισο του ένα ακόμη ιερό κειμήλιο. Τ’ άγιο δισκοπότηρο που κι αυτό το βρήκε στο αγίασμα του Αγίου Θεράποντα στο Pinarbasi.
Ο παπά – Μιχάλης επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1955.
Για να αποφύγει τον έλεγχο στα σύνορα, από τις τελωνιακές αρχές, εμπιστεύτηκε τα ιερά κειμήλια σ’ έναν γάλλο τουρίστα. Κι ένα μοναδικό βιβλίο που αγόρασε στη Σμύρνη στις 20 Αυγούστου του ’55, το έκρυψε η παπαδιά πίσω από τις κουρτίνες του τραίνου για να αποφύγει τους τούρκους τελωνειακούς.
Λίγες μέρες μετά ο παπά – Μιχάλης έφερε την εικόνα του Αγίου Θεράποντα και το Άγιο Δισκοπότηρο στον νεόδμητο ναό του Αγίου Θεράποντα στην Θεσσαλονίκη.
Ο πάτερ Μιχαήλ Φραγκίσκου Πιτσώκος πέθανε στην Θεσσαλονίκη στις 16 Ιουνίου του 1966, 73 ετών. Η Δημητρία πέθανε το 1988, 86 ετών. Άφησαν πίσω τους την πρωτότοκη κόρη τους Μαργαρίτα, σύζυγο του στρατηγού Ανδρέα Κούκουρα και τον γιο τους Κωνσταντίνο, που απέκτησε γιο που ονομάζεται Μιχάλης και ζει στην Φλόριντα των Η.Π.Α.
Κόρες της Μαργαρίτας και του Ανδρέα Κούκουρα είναι η Ευγενία Κούκουρα και η Δήμητρα Κούκουρα.
Η Ευγενία, με την χάρη του θεού και τις πρεσβείες του Αγίου Θεράποντα κατέγραψε τις παιδικές της μνήμες από τις διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς, με τη βοήθεια της γλαφυρής αφήγησης της μητέρας της Μαργαρίτας που πέθανε στις 29 Μαΐου του 2000.
Δόξα τω θεώ πάντων ένεκεν !
Ογδόντα χρόνια πέρασαν από τη Μικρασιατική καταστροφή.
Κι εμείς τα εγγόνια του παπά Μιχάλη και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας είμαστε εδώ στην Θεσσαλονίκη και τα μέρη μας και τα μερέσια μας είναι εδώ.
Και η Ιωνία είναι η χαμένη μας πατρίδα.
Κι ο Κώστας ο εγγονός του Κώστα Πιτσώκου θα πει στα εγγόνια του για την αιχμαλωσία του παππού του, που τον έβλεπε να πηγαινοφέρνει το κεφάλι του και να διηγείται τα βασανιστήρια που πέρασε στα χέρια των Τούρκων και το πώς γλίτωσε από τα χέρια τους μετά από οκτώ χρόνια, ενώ άλλοι αιχμάλωτοι βρήκαν φρικτό θάνατο, κι οι δικοί τους δεν τους έθαψαν ποτέ για να ησυχάσουν.
Η Δήμητρα διδάσκει στο πανεπιστήμιο πως υπάρχει και καλός Σαμαρείτης.
Και η Ευγενία έμαθε τα τούρκικα και πηγαίνει στην Μικρασία.
Μακάρι θεέ μου να μην υπάρχουν σύνορα κι εκεί και εδώ να είναι ο ίδιος ντουνιάς (ο κόσμος ).
Κι ο Τούρκος της Μικρασίας να μην τον κάνουν να είναι οχτρός του ΄Ελληνα της Τούμπας, του Γαλλικού, της Πέλλας, του Βαθύλακου, του Πειραιά, αλλά αρκαντάς – φίλος, ή μακάρι και καρντάς – αδερφός.
Κι ο Μεχμέτης κι ο Μιχαλιός να πηγαίνουν αντάμα – μαζί – beraber – όπως αντάμωσαν και φίλιωσαν οι προ- παππούδες τους πριν από 50 χρόνια, μισό αιώνα
Κι ο Άγιος Θεράπων που είναι εδώ μαζί μας, μεσίτης και πρεσβευτής μας ας μεταφέρει ψηλά στον θρόνο της Χάριτος τις προσευχές μας, να ζήσουμε οι γείτονες μεταξύ μας, με ειλικρινή ειρήνη και φιλία.
«Μάστιξ, θνήσκων, Δεσπότου του σου χάριν
Εσύ που πέθανες με μαστίγιο για χάρη του Κυρίου και Δεσπότου σου
Εύνους θεράπων χρηματίζεις θεράπων
Εσύ που έχεις το χάρισμα να θεραπεύεις πάντοτε μας θεραπεύεις
ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ, Επίσκοπος Κύπρου,
έργο της αδελφότητος Ιωασαφαίων 1907, Άγιον Όρος
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ
Από τον Συναξαριστή Άγιο Νικόδημο τον Ιερομάρτυρα Βενετία 1819
Την 14η Μαΐου τιμούμε την μνήμη του Αγίου Θεράποντα.
Από πού καταγόταν κι από ποιους γονείς γεννήθηκε και ποιους χρόνους ή ποιοι ήταν ηγεμόνες και βασιλείς όταν ομολόγησε τον Χριστό και έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου, όλα αυτά λέγω, δεν ξέρουμε να πούμε γιατί τα υπομνήματα της ζωής του χάθηκαν από τον πανδαμάτορα χρόνο.
Το ότι ήταν μοναχός το δηλώνουν οι εικόνες του, στις οποίες είναι ντυμένος μοναχός.
Το ότι χρημάτισε Επίσκοπος Κύπρου, κι ότι πρόσφερε τον εαυτό του στον Χριστό δι’ αίματος και τελείωσε μετά από μαρτυρικό αγώνα, αυτά τα παραλάβαμε από την παλιά παράδοση, η οποία έφθασε μέχρι τις μέρες μας από στόμα σε στόμα. Έτσι και πιστεύουμε πως είναι αληθινά επειδή τα διδαχτήκαμε με την προφορική παράδοση από γενιά σε γενιά, απ’ αυτούς που τα γνώρισαν (αυτά) οι ίδιοι τους.
Το τίμιο λείψανο του Αγίου θεράποντος μεταφέρθηκε στη Κωνσταντινούπολη, όταν οι Αγαρινοί σχεδίαζαν να κουρσέψουν την Κύπρο. Τότε , ο Άγιος Θεράποντας φανερώθηκε σ’ αυτούς που κατείχαν το λείψανο του και τους πρόσταξε να το μεταφέρουν από εκεί και να το πάνε στην Κωνσταντινούπολη.
Από τότε εκεί που βρίσκεται τώρα, αναβλύζει πηγές θαυμάτων σ’ αυτούς που προστρέχουν σ’ αυτόν μετά πίστεως.
« Ώφθης Θεράπων οίς θύτης του Λόγου
Ώφθης Θεράπων και δι’ αίματος Πάτερ
Άλλος Άγιος Θεράπων. Ο Άγ. Νικόδημος Ιερομάρτυς αναφέρει:
26 ΙΟΥΝΙΟΥ(Θεράπων)
30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ( Όσιος Θεράπων ο θαυματουργός) ο εν Κύπρω.
Σύμφωνα με τον Συναξαριστή Άγιο Νικόδημο 1819 Βενετία.
14 ΜΑΙΟΥ και 27 ΜΑΙΟΥ
Ο Άγιος Θεράπων που τιμούμε την μνήμη του στις 27 Μαΐου.
Ο Άγιος αυτός έγινε ιερέας στην πόλη των Σάρδεων.
Συνελήφθη από τον άρχοντα Ουαλλεριανό για την άριστη και ενάρετη ζωή του κι επειδή δίδασκε την Χριστιανική διδασκαλία. Φυλακίστηκε και υπέμεινε μαρτύρια. Μετά απ’ όλα αυτά μεταφέρθηκε δέσμιος στην πόλη η οποία ονομαζόταν Συναός και στην Άγκυρα της Γαλατίας. Μόλις έφθασαν στον ποταμό που ονομάζεται Αστελής, εκεί τον ξάπλωσαν ανάσκελα κατά γης και τον κατέσχισαν με ραβδιά. Στον τόπο που πότισε με το τίμιο αίμα του βλάστησε ένα πολύ μεγάλο δένδρο, μια πολύ μεγάλη βελανιδιά. Αυτό το δένδρο, είναι μέχρι σήμερα αειθαλές κι όποιος προσευχηθεί εκεί θεραπεύεται από κάθε νόσο, είτε χρόνια, είτε παροδική.
Στη συνέχεια από το σημείο εκείνο ο Άγιος μεταφέρθηκε στην τοποθεσία Θρακησίων, κοντά στον ποταμό Έρμο, όπου βρίσκεται και η επισκοπή Σάταλα, η οποία ανήκει στη δικαιοδοσία του Μητροπολίτη των Σάρδεων. Εκεί λοιπόν αοίδιμος αφού υπέστη πολλά και φοβερά μαρτύρια, τελικά αποκεφαλίστηκε και μ’ αυτό τον τρόπο έλαβε από τον Κύριο τον Αμάραντο Στέφανο του μαρτυρίου.
« μάστιξι θνήσκων, Δεσπότου του σου χάριν
εύνους θεράπων χρηματίζεις θεράπων.»
«εσύ που πέθανες με μαστίγιο για χάρη του Κυρίου και Δεσπότου
εσύ που έχεις το χάρισμα να θεραπεύεις πάντοτε μας θεραπεύεις.»
Συναξάριον
Την ιδ’ του αυτού μηνός Μαίου,
μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Θεράποντος του Θαυματουργού
'' Ούτος ο μακάριος είλκε μεν το γένος εκ της των Αλαμάνων χώρας, εξ ευγενών γεννητόρων και ευσεβών καταγόμενος. Αλλά νηπιόθεν της του γένους λαμπρότητος, και των βιοτικών απάντων καταφρονήσας, επειδή τα ιερά γράμματα εξεπαιδεύθη, και πλήρης τούτων εγένετο, ταις ιεραίς Εκκλησίαις εσχόλαζε, τας θείας Γραφάς καθ’ εκάστην επαναγιγνώσκων, και βίον λιτόν μετερχόμενος, και προιούσης της ηλικίας, πάσαν την έφεσιν αυτού προς επίδοσιν αρετής και Θεώ αρέσκειν επιδούς, πάση σκληραγωγία και εγκρατεία εαυτόν καθυπέβαλλεν. Ούτω δε πάντα βαθμόν Εκκλησιαστικόν παραλλάξας, ασκήσει και θεία γνώσει ελλαφθείς, ένθερμος κύρηξ του Χριστού ανεδείκνυτο. Του δε Επισκόπου της ιδίας πατρίδος τον βίον απολιπόντος, εκ θείας προνοίας, ψήφω του φιλοχρήστου λαού κανονικώς, επίσκοπος αναδειχθής καιπερ μη βουλόμενος, Αρχιερεύς ούτος καθίσταται, και της οικείας πατρίδος τους οίακας εγχειρίζεται. Κάλλιστα δε διαλάμψας εν τη Εκκλησία, το της αρχιεροσύνης κατεκόσμησεν αξίωμα, και γέγονε διδάσκαλος της Ορθοδοξίας, ακριβής, πολλούς μεν τω Χριστώ προσαγόμενος, πολλούς δε από και διαφόρων αιρέσεων, εις την αληθή και ορθόδοξον πίστιν καθοδηγών.
Ούτος ουν επί πολλοίς έτεσι το του Χριστού ποίμνιον θεαρέστως ποιμάνας, επειδή ο των ζιζανίων σπορεύς, πόλεμον άσπονδον κατά της Εκκλησίας εκίνησε, του μη προσκυνείν τας αγίας και σεπτάς Εικόνας, στερρώς κατά των Εικονομάχων αντιταξάμενος, ήλεγξεν αυτούς, αιρετικούς και αθέους και ασεβείς αποκαλέσας. Οι δε, μη ανεχόμενοι τας ύβρεις, τας σάρκας του Αγίου κατέξεον όνυξιν.Ο δε άγιος, ευχαρίστως πάντα υποφέρων, έλεγεν προς τους παρόντας. «Υπέρ της του Χριστού και Θεού μου αγίας Εικόνος, ετοίμως έχω μεληδόν κατατμηθήναι». Οι δε αλητήριοι, χερσί και ποσί δεσμεύσαντες τον Άγιον, εναπέρριψαν ζοφώδει φρουρά, και εσφραγισμένων των θυρών ουσών, Άγγελος Κυρίου εν τη νυκτί εκείνη, απέλυσε τον Άγιον εκ των δεσμών αυτόν εκ τρίτου και είπεν αυτώ : «Τάχυνον, και πορεύθητι. Εισακούσθη η δέησίς σου, γνήσιε Μαθητά του Χριστού». Τη δε έωθεν εξαγαγόντες τον Άγιον, ως είδον αυτόν αμετάθετον, τύπτοντες αυτόν απεδίωκον. Ο δε φησι προς αυτούς, «Επειδή αδιόρθωτοι μένετε, και γαυριώντες αλαζονεύεσθε κατ’εμού, ήδη έφθασεν εφ’υμάς η οργή του Κυρίου, ημιξήρους αποκαθιστώσα, ίνα δι υμών και οι λοιποί σωφρονισθώσιν».
Και άμα τω λόγω, ως είδος αστραπής εξ ουρανού κατελθούσης, μετά φρικώδους βροντής, ημιξήρους αυτούς απειργάσατω, ο δε Άγιος, μετά την θείαν εκείνην επιφάνειαν, την πόλιν εκείνην καταλιπών, ανήλθε εις Ιεροσόλυμα. Εν δε τω μέλλειν αποδημήσαι της πατρίδος, ευχαριστηρίους αφήκε φωνάς, ότι την πόλιν αυτού, πολυάνθρωπον ούσαν, και τοσούτον τη αιρέσει πλήθουσαν, επί της εναντίας τάξεως κατέλιπεν.
Άπαντας ουν τους ιερούς τόπους περιελθών, και την οφέλειαν παρ’ εαυτώ θυσαυρίζων, θαύμασι και τέρασι πολλούς κατέπληξεν, όθεν και μέγας θαυματουργός ανεφάνη. Επ’ αυτήν γαρ την Ιερουσαλήμ, εν μια των ημερών παριόντος του Αγίου, γύναιον εξ’ Εβραίων αυτώ προσυπαντά, ούτινος τον παίδα τεθνηκότα εξεκόμιζον, και οία μήτηρ, αμέτρως εκόπτετο * ταύτην δε κατοικτηρήσας ο Άγιος, και την δεξιάν τω τεθνηκότι προτείνας, λέγει « Έγειραι, φησίν εν ονόματι Ιησού Χριστού, όν οι άνομοι Εβραίοι εσταύρωσαν επί Ποντίου Πιλάτου». Και ο λόγος ευθύς ζωτικήν αυτώ δέδωκεν ανέγερσιν. Η δε μήτηρ επί τα ίχνη του Θαυματουργού Θεράποντος προσπεσούσα είπεν « Όν ανέστησας, δι ύδατος αναγέννησόν συν εμί».
Μετά δε ταύτα, χρόνο έτι ικανόν διαβιβάσας, και θαύματα μεγάλα, τη του Χριστού επικλήσει, εις την περιφανή Κύπρον απέπλει, ένθα ξενισθείς παρά Σωσίω τινί, χαλεπώς ασθενούντι, ιάσατο αυτόν και την γυναίκα αυτού, επί χρόνοις εννέα πυρέσσουσαν επί κλίνης, κρατήσας της χειρός, ανήστησιν υγιά. Και έταιροι πολλοί νόσους έχοντες ποικίλας, υγιάνθησαν δια της επιθέσεως των χειρών του Αγίου, και τους αιρετικούς Θεοπασχίτας γενναίως διήλεγξεν. Οθεν εξ’αυτών, άνθρωπος τις αυθάδης και υπερήφανος δέδωκε ραπίσματα τω Αγίω. Μεθ’ημέρας, μεταμεληθέντος του αιρετικού, και συγχώρησιν παρά του Αγίου ζητήσαντος δια την τολμηρίαν, ο Άγιος, ουκ έδωκεν αυτώ συγγνώμην, αλλ’ απεπέμψατο, επαρασάμενος αυτόν είναι κεχωρισμένον της δόξης του Χριστού. Είπε γαρ, ότι τον Κύριον είδε κατ’ όναρ, εν σχήματι παιδίου νεογνού, υπέρ τον Ήλιον εξαστράποντα και περιβεβλημένον λευκόν χιτώνα διερρηγμένον από κεφαλής μέχρι ποδών, ο δε διαρρήξας τον χιτώνα, αυτός έστι και οι ομόφρονες αυτώ.Οι δε ευσεβείς των Κυπρίων εκπλαγέντες την μεγάλην του Αγίου αρετήν και ο τότε Πρόεδρος αυτών, μαθών δια αποκαλύψεως κόσμου περί του Αγίου, ικετεύων μετά παρακλήσεως μένειν εν τη Νήσον τον Άγιον, ίνα πολλόις όφελος και σωτηρίας ψυχής γένηται και προίστασθαι μερικώς Εκκλησίας μίας της κατά Κύπρον κειμένης, ήτις και τω αιγιαλώ προσεπέλαζεν. Ου πολλού δε χρόνου παρελθόντος και επιδρομής αλλοφύλων Αράβων κατά της Κύπρου γενομένης, (οπότε Μοναστήρια και Εκκλησίαι κατεσκάφησαν, και πολλούς ανηλεώς κατέσφαζον), συλλαβόντες οι διώκται ούτοι και τον Άγιον, εν τη Εκκλησία λειτουργούντα, απεκεφάλισαν και κατέσφαξαν αυτόν έμπροσθεν της αγίας Τραπέζης ου γενομένου, ωδαί και μελωδίαι Ασωμάτων Δυνάμεων περί το σώμα του μακαρίου Θεράποντος ανεπέμπετο, και το ξένον θέαμα, τους πιστούς εις ευχαρηστίαν Θεού εκίνησεν, τους δε σφαγέας Άραβας κατέπληττε, οί και μεταμελείσθαι επί τω ανόμω θελήματι εβιάζοντο.Ο δε Άγιος του Χριστού Ιερομάρτυς, υπό των πιστών κηδευθείς, την ατελεύτητον και αγήρω μακαριότητα κεκλήρωται. Το δε τίμιον αυτού λείψανον ανηνέχθη εις Κωνσταντινούπολιν μετά πάροδον πολλών χρόνων, των Αγαρηνών βουλευσάμενων τη Κύπρω επιτήθεσθαι, αυτού του Αγίου δι’ επιφανείας μετατεθήναι κελεύσαντος. Και νυν ένθα κείται, πηγάς θαυμάτων αναβλύζει εκάστοτε.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου