e-mail



koukouraeugenia@hotmail.com


Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009




Την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου στις 21:30 -22:30

στην ΕΓΝΑΤΙΑ τηλεόραση,

στην εκπομπή

"Όσα Μύθια Τόση Αλήθεια"

θα προβληθεί το νέο ντοκυμαντέρ με τίτλο

"τα ταξίδια στην αρχαιότητα"

( διάρκεια 52΄)


Η εκπομπή θα μεταδοθεί σε επανάληψη την

Παρασκευή 11:30-12:30






Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009





ΟΣΑ ΜΥΘΙΑ ΤΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Αλλάζει η ώρα μετάδοσης της εκπομπής


Ταξιδέψτε μαζί μου στην Ελλάδα των μύθων
και της πολύτιμης γνώσης.

Ελάτε να ανακαλύψουμε μαζί τη μαγεία της γνώσης
μέσα από τα κείμενα της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας.

Ας χαθούμε μέσα στην πολυπλοκότητα των ελληνικών μύθων
και τις δαιδαλώδεις αναζητήσεις της αλήθειας, που κρύβονται πίσω από κάθε έναν χωριστά.



ΟΣΑ ΜΥΘΙΑ ΤΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Μπορείτε να παρακολουθήσετε το ταξίδι μας στο μύθο
και την αλήθεια του

κάθε ΤΕΤΑΡΤΗ βράδυ στις 21:30-22:30 στην

ΕΓΝΑΤΙΑ τηλεόραση.

Η εκπομπή θα μεταδίδεται σε επανάληψη κάθε

Παρασκευή 11:30-12:30 το πρωί




Για εσάς που η μέρα και η ώρα μετάδοσης
δεν σας εξυπηρετεί
υπάρχει και η δυνατότητα να παρακολουθήσετε όλα τα ντοκυμαντέρ της εκπομπής

"ΟΣΑ ΜΥΘΙΑ ΤΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ"

στο site του καναλιού ΕΓΝΑΤΙΑ


Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ μέρος 2


Το 1933 ο Μιχαήλ Πιτσώκος όταν συνειδητοποίησε μια έμφυτη κλίση για την ιεροσύνη χειροτονήθηκε ιερέας στο Κιλκίς από τον Μακαριστό επίσκοπο Κύριλλο και ορίστηκε εφημέριος στο ακριτικό χωριό Αμάραντα.

Ο πάτερ Μιχαήλ Πιτσώκος ήταν καλλίφωνος και ήξερε τα καλά γράμματα του σχολαρχείου αλλά δεν είχε καμία λειτουργική εμπειρία. Όμως σύντομα με τη βοήθεια του πατρός Ιωάννη από το Δροσάτο, το κοντινό χωριό, πρόσφυγα από τον Πόντο, διδάχτηκε την λειτουργική και έγινε ιερέας κάτω από πολύ δύσκολες εξωτερικές συνθήκες.

Χειροτονήθηκε την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου χωρίς κανένα μέλος της οικογένειας του παρόντα, γιατί δεν μπορούσαν ν’ ανταποκριθούν στα έξοδα μεταφοράς από την Θεσσαλονίκη στο Δροσάτο.

Το 1936 ζήτησε μετάθεση για το χωριό Γαλλικό του Κιλκίς όπου είχαν εγκατασταθεί πρόσφυγες από το Αλί – Αγά.

Η επιλογή της τοποθεσίας κοντά στον ποταμό Γαλλικό ( Εχέδωρο στην αρχαιότητα), έγινε από τον προεστό της κοινότητας Απόστολο Παλαιολόγο, γιατί ήταν κοντά στην σιδηροδρομική γραμμή και με το τραίνο θα μπορούσαν να μεταφέρουν τα παραγόμενα γεωργικά προϊόντα στη Θεσσαλονίκη.

Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ζήτησε μετάθεση από τον τότε Μητροπολίτη Ιωακείμ για την Θεσσαλονίκη και το 1955 με την παπαδιά την κυρά – Δημητρία, ο παπά – Μιχάλης Πιτσώκος πηγαίνει να προσκυνήσει τ’ άγια χώματα των προγόνων μας.

Με τραίνο ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη με άλλους Έλληνες – Σμυρνιούς προσκυνητές.
Στις 20 Αυγούστου του 1955, τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια μετά το διωγμό,
ο παπά – Μιχάλης φθάνει στη Μικρασία.

Νιος ήταν και γέρασε το παλλικάρι.

Πρόσφυγας στα είκοσι εννιά. Κυπαρίσσι, μελαχρινό με κόκκινο πρόσωπο γεμάτο ζωή.

Ζωή που τρίφτηκε στη βιοπάλη και εξαγνίστηκε στο ιερό θυσιαστήριο.

Ιερέας , άνθρωπος, στοργικός εφημέριος, μεγαλόθυμος ποιμένας σε μια ενορία με κατατρεγμένους ενδεείς και υποβαθμισμένους κατοίκους της δυτικής συνοικίας της Θεσσαλονίκης, της Σταυρούπολης.
Προσηνής ιερέας – παράδειγμα και στοργικός οικογενειάρχης, που τα μάτια του είδαν πολλά και τ’ αυτιά του άκουσαν πολλά και το στόμα του έλεγε λίγα.

Στη Σμύρνη , στη γειτονιά της Αγίας Φωτεινής, που την έκαψαν οι Τούρκοι και στη θέση του ναού κτίστηκε το FOIRE μαθές!

Η έκτεση!

Αγνώριστη η πόλη! ΟΧΙ δικιά!

Η τελευταία ματιά έγινε πάνω στην πλάτη του αλόγου 33 χρόνια πριν κι η τωρινή 33 χρόνια μετά.

Πολλά σπίτια καινούργια!

Νέοι κάτοικοι!

Τούρκοι , που κι αυτοί βρήκαν μια νέα πατρίδα…. Άφησαν κι αυτοί τον τόπο που γεννήθηκαν, για έναν καινούργιο που τα δέντρα του ρίζωσαν πάνω στα κόκκαλα των ανθρώπων που ήταν εκεί από πάντα... Κόκκαλα που πάνω τους τα ριζωμένα δένδρα βγάλαν κλωνιά και βλαστούς κι ανθίζουν την άνοιξη και καρπίζουν το καλοκαίρι.

Και μοσχοβολάει ο αέρας με τη μυρωδιά τους την άνοιξη και λάμπουν στον ήλιο οι μεστοί καρποί το καλοκαίρι και μαζί τους λάμπει το αιώνιο χρυσάφι της Ιωνίας.

Όπου είναι τάφοι προγόνων , είναι ΠΑΤΡΙΔΑ !

Είναι εκεί και φυλάνε τις Θερμοπύλες και μας περιμένουν.

Είναι όλα εκεί, απείραχτα, εκτός από μας και τσι δικοί μας που τους ξερίζωσαν και φύγανε μακριά απ’ τ’ άγια τούτα χώματα.

Άντε νταγιάντα ( κουράγιο ) να πάμε και στ’ Αλάγα.

Ιβί κόρη μ’ τα τσαρσιά!....

Και το διώροφο σπίτι του Μπαλτατζή με τον μεγάλο κήπο και το περιβόλι με τους ψηλούς φράχτες γύρω – γύρω.

Και το δικό μας το σπίτι το διώροφο και δίπλα το σπιτάκι το μικρό, το χτισμένο κολλητά, που το νοικιάζαμε στον Τούρκο.


Τώρα είμαστε εδώ Δημητρία!

Τι θα χωρέσει στην αγκαλιά των ματιών μας για να πάρουμε μαζί μας στην καινούργια πατρίδα;

Πόσο χώμα θα χωρέσει στις χούφτες μας για να ρίξουμε πάνω στους τάφους των πεθαμένων που δεν τους χώρεσε αυτή η γη;

Ο κύριος Γιάννης κατάγεται από το κοντινό χωριό. Το Pinarbasi !
Θα πάμε κι εκεί να προσκυνήσουμε. Το χωριό αυτό απέχει μόλις 6 χιλιόμετρα από το Αλί – Αγά το χωριό της Δημητρίας.

Κι εκεί οι μνήμες ζωντανεύουν και σχίζουν την καρδιά, την κομματιάζουν. Το Pinarbasi - που το’ όνομα του σημαίνει στις όχθες του ποταμού – είναι χτισμένο στις όχθες του ποταμού Έρμου, που αφού περνάει μέσα από τις Σάρδεις εκβάλει τα νερά του στον κόλπο της Σμύρνης, τον Ερμαίο κόλπο.

Εκεί ο κύριος Γιάννης ψάχνει για τον κρυμμένο θησαυρό της οικογενείας του και ο παπά Μιχάλης Πιτσώκος πηγαίνει με την Δημητρία στον καφενέ του χωριού όπου γεροντάκια με άσπρα μαλλιά που στεφανώνουν ρυτιδωμένα πρόσωπα, ρουφούν τον ναργιλέ τους και θυμούνται τα περασμένα της ζωής τους, γυρνώντας αργά τις χάντρες στα κομπολόγια τους.

Ο παπά Μιχάλης φτάνει στον καφενέ το Αυγουστιάτικο ζεστό μεσημέρι και όλοι σηκώνουν τα μάτια και καμαρώνουν την ψηλή κορμοστασιά του.

Ένα γεροντάκι με άσπρο σαρίκι τον κοιτάζει κι αναπηδάει λες και έπεσε αναμμένο κάρβουνο επάνω του και τον ζεμάτισε.

- Χότζας είσαι αφέντη μου; :του λέει.

- Ναι, απαντάει ο παπά Μιχάλης που έκρυβε την ιδιότητα του.

Σ’ όλο το ταξείδι προσκύνημα στη Μικρασία φορούσε γκρι παντελόνι και λευκό πουκάμισο αλλά τα γκρι μακριά του γένια κι η θεϊκή παρόρμηση έκανε τον Τούρκο να τον καταλάβει.

- Μη φύγεις του λέει σε παρακαλώ, θα γυρίσω σε λίγο.

Και με μιας ανασταίνονται τα γέρικα κόκκαλα του και χάνεται στα σοκάκια του Pinarbasi για να επιστρέψει - σαν τον άνεμο – μέσα σε λίγα λεπτά.

Κρατάει στα χέρια του σφικτά ένα σεντόνι υφαντό με ευλάβεια σαν άγιο λείψανο, σαν νιογέννητο παιδί - θησαυρό.

Παίρνει τον παπά Μιχάλη στο εσωτερικό του καφενέ και με γρήγορες κινήσεις ξετυλίγει το θησαυρό.

-Πάρ’ τον, του λέει και του τον δίνει για να γίνει απάνω του ένα με το ιδρωμένο κορμί του παπά Μιχάλη. Είναι ο .....

-Είναι ο Άγιος Θεράποντας, η εικόνα του δικού μας, που έμεινε πίσω στο μεγάλο διωγμό για να φυλάει τα μέρη τ’ άγια και να τα ημερέψει απ’ την αντάρα και την δίψα για αίμα που είχαν οι διώκτες.

-Πάρε τον Άγιο σας , τόσα χρόνια δεν μ’ αφήνει να κοιμηθώ.

Ο παπά Μιχάλης παίρνει την εικόνα στα χέρια του κι ανάβει ολόκληρος. Λες και ο Άγιος μπαίνει μέσα στο κορμί του!
Κι όσο ο Άγιος και ο παπά – Μιχάλης γίνονται ένα σε θεία μέθεξη, ο τούρκος – Χότζας, κι αυτός, βλέπει μ’ ανακούφιση την ιερή αυτή στιγμή που περίμενε 33 ολόκληρα χρόνια.

Και βγάζει μέσα απ’ το πουκάμισο του ένα ακόμη ιερό κειμήλιο. Τ’ άγιο δισκοπότηρο που κι αυτό το βρήκε στο αγίασμα του Αγίου Θεράποντα στο Pinarbasi.

Ο παπά – Μιχάλης επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1955.
Για να αποφύγει τον έλεγχο στα σύνορα, από τις τελωνιακές αρχές, εμπιστεύτηκε τα ιερά κειμήλια σ’ έναν γάλλο τουρίστα. Κι ένα μοναδικό βιβλίο που αγόρασε στη Σμύρνη στις 20 Αυγούστου του ’55, το έκρυψε η παπαδιά πίσω από τις κουρτίνες του τραίνου για να αποφύγει τους τούρκους τελωνειακούς.

Λίγες μέρες μετά ο παπά – Μιχάλης έφερε την εικόνα του Αγίου Θεράποντα και το Άγιο Δισκοπότηρο στον νεόδμητο ναό του Αγίου Θεράποντα στην Θεσσαλονίκη.

Ο πάτερ Μιχαήλ Φραγκίσκου Πιτσώκος πέθανε στην Θεσσαλονίκη στις 16 Ιουνίου του 1966, 73 ετών. Η Δημητρία πέθανε το 1988, 86 ετών. Άφησαν πίσω τους την πρωτότοκη κόρη τους Μαργαρίτα, σύζυγο του στρατηγού Ανδρέα Κούκουρα και τον γιο τους Κωνσταντίνο, που απέκτησε γιο που ονομάζεται Μιχάλης και ζει στην Φλόριντα των Η.Π.Α.

Κόρες της Μαργαρίτας και του Ανδρέα Κούκουρα είναι η Ευγενία Κούκουρα και η Δήμητρα Κούκουρα.

Η Ευγενία, με την χάρη του θεού και τις πρεσβείες του Αγίου Θεράποντα κατέγραψε τις παιδικές της μνήμες από τις διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς, με τη βοήθεια της γλαφυρής αφήγησης της μητέρας της Μαργαρίτας που πέθανε στις 29 Μαΐου του 2000.

Δόξα τω θεώ πάντων ένεκεν !

Ογδόντα χρόνια πέρασαν από τη Μικρασιατική καταστροφή.
Κι εμείς τα εγγόνια του παπά Μιχάλη και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας είμαστε εδώ στην Θεσσαλονίκη και τα μέρη μας και τα μερέσια μας είναι εδώ.


Και η Ιωνία είναι η χαμένη μας πατρίδα.

Κι ο Κώστας ο εγγονός του Κώστα Πιτσώκου θα πει στα εγγόνια του για την αιχμαλωσία του παππού του, που τον έβλεπε να πηγαινοφέρνει το κεφάλι του και να διηγείται τα βασανιστήρια που πέρασε στα χέρια των Τούρκων και το πώς γλίτωσε από τα χέρια τους μετά από οκτώ χρόνια, ενώ άλλοι αιχμάλωτοι βρήκαν φρικτό θάνατο, κι οι δικοί τους δεν τους έθαψαν ποτέ για να ησυχάσουν.

Η Δήμητρα διδάσκει στο πανεπιστήμιο πως υπάρχει και καλός Σαμαρείτης.

Και η Ευγενία έμαθε τα τούρκικα και πηγαίνει στην Μικρασία.

Μακάρι θεέ μου να μην υπάρχουν σύνορα κι εκεί και εδώ να είναι ο ίδιος ντουνιάς (ο κόσμος ).

Κι ο Τούρκος της Μικρασίας να μην τον κάνουν να είναι οχτρός του ΄Ελληνα της Τούμπας, του Γαλλικού, της Πέλλας, του Βαθύλακου, του Πειραιά, αλλά αρκαντάς – φίλος, ή μακάρι και καρντάς – αδερφός.

Κι ο Μεχμέτης κι ο Μιχαλιός να πηγαίνουν αντάμα – μαζί – beraber – όπως αντάμωσαν και φίλιωσαν οι προ- παππούδες τους πριν από 50 χρόνια, μισό αιώνα

Κι ο Άγιος Θεράπων που είναι εδώ μαζί μας, μεσίτης και πρεσβευτής μας ας μεταφέρει ψηλά στον θρόνο της Χάριτος τις προσευχές μας, να ζήσουμε οι γείτονες μεταξύ μας, με ειλικρινή ειρήνη και φιλία.

«Μάστιξ, θνήσκων, Δεσπότου του σου χάριν
Εσύ που πέθανες με μαστίγιο για χάρη του Κυρίου και Δεσπότου σου
Εύνους θεράπων χρηματίζεις θεράπων
Εσύ που έχεις το χάρισμα να θεραπεύεις πάντοτε μας θεραπεύεις



ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ, Επίσκοπος Κύπρου,
έργο της αδελφότητος Ιωασαφαίων 1907, Άγιον Όρος


ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ
Από τον Συναξαριστή Άγιο Νικόδημο τον Ιερομάρτυρα Βενετία 1819

Την 14η Μαΐου τιμούμε την μνήμη του Αγίου Θεράποντα.
Από πού καταγόταν κι από ποιους γονείς γεννήθηκε και ποιους χρόνους ή ποιοι ήταν ηγεμόνες και βασιλείς όταν ομολόγησε τον Χριστό και έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου, όλα αυτά λέγω, δεν ξέρουμε να πούμε γιατί τα υπομνήματα της ζωής του χάθηκαν από τον πανδαμάτορα χρόνο.
Το ότι ήταν μοναχός το δηλώνουν οι εικόνες του, στις οποίες είναι ντυμένος μοναχός.
Το ότι χρημάτισε Επίσκοπος Κύπρου, κι ότι πρόσφερε τον εαυτό του στον Χριστό δι’ αίματος και τελείωσε μετά από μαρτυρικό αγώνα, αυτά τα παραλάβαμε από την παλιά παράδοση, η οποία έφθασε μέχρι τις μέρες μας από στόμα σε στόμα. Έτσι και πιστεύουμε πως είναι αληθινά επειδή τα διδαχτήκαμε με την προφορική παράδοση από γενιά σε γενιά, απ’ αυτούς που τα γνώρισαν (αυτά) οι ίδιοι τους.
Το τίμιο λείψανο του Αγίου θεράποντος μεταφέρθηκε στη Κωνσταντινούπολη, όταν οι Αγαρινοί σχεδίαζαν να κουρσέψουν την Κύπρο. Τότε , ο Άγιος Θεράποντας φανερώθηκε σ’ αυτούς που κατείχαν το λείψανο του και τους πρόσταξε να το μεταφέρουν από εκεί και να το πάνε στην Κωνσταντινούπολη.
Από τότε εκεί που βρίσκεται τώρα, αναβλύζει πηγές θαυμάτων σ’ αυτούς που προστρέχουν σ’ αυτόν μετά πίστεως.


« Ώφθης Θεράπων οίς θύτης του Λόγου
Ώφθης Θεράπων και δι’ αίματος Πάτερ


Άλλος Άγιος Θεράπων. Ο Άγ. Νικόδημος Ιερομάρτυς αναφέρει:
26 ΙΟΥΝΙΟΥ(Θεράπων)
30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ( Όσιος Θεράπων ο θαυματουργός) ο εν Κύπρω.
Σύμφωνα με τον Συναξαριστή Άγιο Νικόδημο 1819 Βενετία.
14 ΜΑΙΟΥ και 27 ΜΑΙΟΥ

Ο Άγιος Θεράπων που τιμούμε την μνήμη του στις 27 Μαΐου.
Ο Άγιος αυτός έγινε ιερέας στην πόλη των Σάρδεων.
Συνελήφθη από τον άρχοντα Ουαλλεριανό για την άριστη και ενάρετη ζωή του κι επειδή δίδασκε την Χριστιανική διδασκαλία. Φυλακίστηκε και υπέμεινε μαρτύρια. Μετά απ’ όλα αυτά μεταφέρθηκε δέσμιος στην πόλη η οποία ονομαζόταν Συναός και στην Άγκυρα της Γαλατίας. Μόλις έφθασαν στον ποταμό που ονομάζεται Αστελής, εκεί τον ξάπλωσαν ανάσκελα κατά γης και τον κατέσχισαν με ραβδιά. Στον τόπο που πότισε με το τίμιο αίμα του βλάστησε ένα πολύ μεγάλο δένδρο, μια πολύ μεγάλη βελανιδιά. Αυτό το δένδρο, είναι μέχρι σήμερα αειθαλές κι όποιος προσευχηθεί εκεί θεραπεύεται από κάθε νόσο, είτε χρόνια, είτε παροδική.
Στη συνέχεια από το σημείο εκείνο ο Άγιος μεταφέρθηκε στην τοποθεσία Θρακησίων, κοντά στον ποταμό Έρμο, όπου βρίσκεται και η επισκοπή Σάταλα, η οποία ανήκει στη δικαιοδοσία του Μητροπολίτη των Σάρδεων. Εκεί λοιπόν αοίδιμος αφού υπέστη πολλά και φοβερά μαρτύρια, τελικά αποκεφαλίστηκε και μ’ αυτό τον τρόπο έλαβε από τον Κύριο τον Αμάραντο Στέφανο του μαρτυρίου.

« μάστιξι θνήσκων, Δεσπότου του σου χάριν

εύνους θεράπων χρηματίζεις θεράπων.»


«εσύ που πέθανες με μαστίγιο για χάρη του Κυρίου και Δεσπότου
εσύ που έχεις το χάρισμα να θεραπεύεις πάντοτε μας θεραπεύεις.»

Συναξάριον
Την ιδ’ του αυτού μηνός Μαίου,
μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Θεράποντος του Θαυματουργού



'' Ούτος ο μακάριος είλκε μεν το γένος εκ της των Αλαμάνων χώρας, εξ ευγενών γεννητόρων και ευσεβών καταγόμενος. Αλλά νηπιόθεν της του γένους λαμπρότητος, και των βιοτικών απάντων καταφρονήσας, επειδή τα ιερά γράμματα εξεπαιδεύθη, και πλήρης τούτων εγένετο, ταις ιεραίς Εκκλησίαις εσχόλαζε, τας θείας Γραφάς καθ’ εκάστην επαναγιγνώσκων, και βίον λιτόν μετερχόμενος, και προιούσης της ηλικίας, πάσαν την έφεσιν αυτού προς επίδοσιν αρετής και Θεώ αρέσκειν επιδούς, πάση σκληραγωγία και εγκρατεία εαυτόν καθυπέβαλλεν. Ούτω δε πάντα βαθμόν Εκκλησιαστικόν παραλλάξας, ασκήσει και θεία γνώσει ελλαφθείς, ένθερμος κύρηξ του Χριστού ανεδείκνυτο. Του δε Επισκόπου της ιδίας πατρίδος τον βίον απολιπόντος, εκ θείας προνοίας, ψήφω του φιλοχρήστου λαού κανονικώς, επίσκοπος αναδειχθής καιπερ μη βουλόμενος, Αρχιερεύς ούτος καθίσταται, και της οικείας πατρίδος τους οίακας εγχειρίζεται. Κάλλιστα δε διαλάμψας εν τη Εκκλησία, το της αρχιεροσύνης κατεκόσμησεν αξίωμα, και γέγονε διδάσκαλος της Ορθοδοξίας, ακριβής, πολλούς μεν τω Χριστώ προσαγόμενος, πολλούς δε από και διαφόρων αιρέσεων, εις την αληθή και ορθόδοξον πίστιν καθοδηγών.
Ούτος ουν επί πολλοίς έτεσι το του Χριστού ποίμνιον θεαρέστως ποιμάνας, επειδή ο των ζιζανίων σπορεύς, πόλεμον άσπονδον κατά της Εκκλησίας εκίνησε, του μη προσκυνείν τας αγίας και σεπτάς Εικόνας, στερρώς κατά των Εικονομάχων αντιταξάμενος, ήλεγξεν αυτούς, αιρετικούς και αθέους και ασεβείς αποκαλέσας. Οι δε, μη ανεχόμενοι τας ύβρεις, τας σάρκας του Αγίου κατέξεον όνυξιν.Ο δε άγιος, ευχαρίστως πάντα υποφέρων, έλεγεν προς τους παρόντας. «Υπέρ της του Χριστού και Θεού μου αγίας Εικόνος, ετοίμως έχω μεληδόν κατατμηθήναι». Οι δε αλητήριοι, χερσί και ποσί δεσμεύσαντες τον Άγιον, εναπέρριψαν ζοφώδει φρουρά, και εσφραγισμένων των θυρών ουσών, Άγγελος Κυρίου εν τη νυκτί εκείνη, απέλυσε τον Άγιον εκ των δεσμών αυτόν εκ τρίτου και είπεν αυτώ : «Τάχυνον, και πορεύθητι. Εισακούσθη η δέησίς σου, γνήσιε Μαθητά του Χριστού». Τη δε έωθεν εξαγαγόντες τον Άγιον, ως είδον αυτόν αμετάθετον, τύπτοντες αυτόν απεδίωκον. Ο δε φησι προς αυτούς, «Επειδή αδιόρθωτοι μένετε, και γαυριώντες αλαζονεύεσθε κατ’εμού, ήδη έφθασεν εφ’υμάς η οργή του Κυρίου, ημιξήρους αποκαθιστώσα, ίνα δι υμών και οι λοιποί σωφρονισθώσιν».
Και άμα τω λόγω, ως είδος αστραπής εξ ουρανού κατελθούσης, μετά φρικώδους βροντής, ημιξήρους αυτούς απειργάσατω, ο δε Άγιος, μετά την θείαν εκείνην επιφάνειαν, την πόλιν εκείνην καταλιπών, ανήλθε εις Ιεροσόλυμα. Εν δε τω μέλλειν αποδημήσαι της πατρίδος, ευχαριστηρίους αφήκε φωνάς, ότι την πόλιν αυτού, πολυάνθρωπον ούσαν, και τοσούτον τη αιρέσει πλήθουσαν, επί της εναντίας τάξεως κατέλιπεν.
Άπαντας ουν τους ιερούς τόπους περιελθών, και την οφέλειαν παρ’ εαυτώ θυσαυρίζων, θαύμασι και τέρασι πολλούς κατέπληξεν, όθεν και μέγας θαυματουργός ανεφάνη. Επ’ αυτήν γαρ την Ιερουσαλήμ, εν μια των ημερών παριόντος του Αγίου, γύναιον εξ’ Εβραίων αυτώ προσυπαντά, ούτινος τον παίδα τεθνηκότα εξεκόμιζον, και οία μήτηρ, αμέτρως εκόπτετο * ταύτην δε κατοικτηρήσας ο Άγιος, και την δεξιάν τω τεθνηκότι προτείνας, λέγει « Έγειραι, φησίν εν ονόματι Ιησού Χριστού, όν οι άνομοι Εβραίοι εσταύρωσαν επί Ποντίου Πιλάτου». Και ο λόγος ευθύς ζωτικήν αυτώ δέδωκεν ανέγερσιν. Η δε μήτηρ επί τα ίχνη του Θαυματουργού Θεράποντος προσπεσούσα είπεν « Όν ανέστησας, δι ύδατος αναγέννησόν συν εμί».
Μετά δε ταύτα, χρόνο έτι ικανόν διαβιβάσας, και θαύματα μεγάλα, τη του Χριστού επικλήσει, εις την περιφανή Κύπρον απέπλει, ένθα ξενισθείς παρά Σωσίω τινί, χαλεπώς ασθενούντι, ιάσατο αυτόν και την γυναίκα αυτού, επί χρόνοις εννέα πυρέσσουσαν επί κλίνης, κρατήσας της χειρός, ανήστησιν υγιά. Και έταιροι πολλοί νόσους έχοντες ποικίλας, υγιάνθησαν δια της επιθέσεως των χειρών του Αγίου, και τους αιρετικούς Θεοπασχίτας γενναίως διήλεγξεν. Οθεν εξ’αυτών, άνθρωπος τις αυθάδης και υπερήφανος δέδωκε ραπίσματα τω Αγίω. Μεθ’ημέρας, μεταμεληθέντος του αιρετικού, και συγχώρησιν παρά του Αγίου ζητήσαντος δια την τολμηρίαν, ο Άγιος, ουκ έδωκεν αυτώ συγγνώμην, αλλ’ απεπέμψατο, επαρασάμενος αυτόν είναι κεχωρισμένον της δόξης του Χριστού. Είπε γαρ, ότι τον Κύριον είδε κατ’ όναρ, εν σχήματι παιδίου νεογνού, υπέρ τον Ήλιον εξαστράποντα και περιβεβλημένον λευκόν χιτώνα διερρηγμένον από κεφαλής μέχρι ποδών, ο δε διαρρήξας τον χιτώνα, αυτός έστι και οι ομόφρονες αυτώ.Οι δε ευσεβείς των Κυπρίων εκπλαγέντες την μεγάλην του Αγίου αρετήν και ο τότε Πρόεδρος αυτών, μαθών δια αποκαλύψεως κόσμου περί του Αγίου, ικετεύων μετά παρακλήσεως μένειν εν τη Νήσον τον Άγιον, ίνα πολλόις όφελος και σωτηρίας ψυχής γένηται και προίστασθαι μερικώς Εκκλησίας μίας της κατά Κύπρον κειμένης, ήτις και τω αιγιαλώ προσεπέλαζεν. Ου πολλού δε χρόνου παρελθόντος και επιδρομής αλλοφύλων Αράβων κατά της Κύπρου γενομένης, (οπότε Μοναστήρια και Εκκλησίαι κατεσκάφησαν, και πολλούς ανηλεώς κατέσφαζον), συλλαβόντες οι διώκται ούτοι και τον Άγιον, εν τη Εκκλησία λειτουργούντα, απεκεφάλισαν και κατέσφαξαν αυτόν έμπροσθεν της αγίας Τραπέζης ου γενομένου, ωδαί και μελωδίαι Ασωμάτων Δυνάμεων περί το σώμα του μακαρίου Θεράποντος ανεπέμπετο, και το ξένον θέαμα, τους πιστούς εις ευχαρηστίαν Θεού εκίνησεν, τους δε σφαγέας Άραβας κατέπληττε, οί και μεταμελείσθαι επί τω ανόμω θελήματι εβιάζοντο.Ο δε Άγιος του Χριστού Ιερομάρτυς, υπό των πιστών κηδευθείς, την ατελεύτητον και αγήρω μακαριότητα κεκλήρωται. Το δε τίμιον αυτού λείψανον ανηνέχθη εις Κωνσταντινούπολιν μετά πάροδον πολλών χρόνων, των Αγαρηνών βουλευσάμενων τη Κύπρω επιτήθεσθαι, αυτού του Αγίου δι’ επιφανείας μετατεθήναι κελεύσαντος. Και νυν ένθα κείται, πηγάς θαυμάτων αναβλύζει εκάστοτε.''

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ



Καλή Ανάσταση, ανάταση, αναζωογόνηση,

καινή ζωή, καλύτερο αύριο, καλύτερο μέλλον,

Ας προσπαθήσουμε να το πετύχουμε

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΤΗ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ

Ο Αλέξανδρος πήρε μέρος επίσης στη μάχη της Χαιρώνειας, (το 338 π.Χ, όπου ο Φίλιππος νίκησε το συνασπισμό των Ελλήνων και έγινε κυρίαρχος σ’ ολόκληρη την Ελλάδα). Λένε μάλιστα πως πρώτος διέσπασε τις γραμμές του ιερού λόχου των Θηβαίων. Ακόμα και στις μέρες μας, (λέει ο Πλούταρχος) δείχνουν κοντά στον Κηφισό μια βελανιδιά που την ονομάζουν ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ. Κάτω από εκείνο το δέντρο τότε είχε τη σκηνή του ο Αλέξανδρος. Εκεί κοντά βρίσκεται και το «ΠΟΛΥΑΝΔΡΙΟ» (ο κοινός τάφος) των Μακεδόνων.

«Βίος Αλεξάνδρου» Πλουτάρχου

Η ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ο Φίλιππος (το 338 π.Χ) οδηγώντας τριάντα χιλιάδες (30.000) στρατό, ήρθε εναντίον των Θηβαίων και των συμμάχων. Τότε για πρώτη φορά, ο Αλέξανδρος συνόδεψε τον πατέρα του στη Χαιρώνεια και από τότε και στο εξής συμμετέχει κι αυτός ενεργά στις πολεμικές επιχειρήσεις. Οι σύμμαχοι είχαν στρατοπεδεύσει σ’ έναν ναό κοντά στον Κηφισό ποταμό και κάποια μεγάλη βελανιδιά κοντά στη μια του όχθη, αργότερα έλεγαν ότι ήταν η σκηνή του Αλεξάνδρου.

«Η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου» Κόιντου Κούρτιου Ρούφου



Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑΣ

«Ιερές σκιές των νεκρών, για τη σκληρή και αποτρόπαιη μοίρα σας δεν είμαι αίτιος εγώ, αλλά ο καταραμένος ΔΙΧΑΣΜΟΣ, που ώθησε αδελφικά έθνη και ομόφυλους λαούς να σηκώσουν φονικό χέρι, ο ένας εναντίον του άλλου. Όχι μόνον δεν χαίρομαι για τη νίκη εναντίον σας τώρα, αλλά αντίθετα λυπάμαι που δεν ευτύχησα να σας έχω ζωντανούς και συσπειρωμένους γύρω μου, αφού μάλιστα μας συνδέει Η ΙΔΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, Η ΙΔΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΟΘΟΙ.
Επαινώ την ανδρεία σας, αλλά θα ήθελα να σας φανώ χρήσιμος σε άλλη περίσταση.
Χαίρετε (να χαίρεστε) λοιπόν στις κατοικίες του Άδη!
Χαίρετε γενναίοι πολεμιστές.

«Η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου» Κόιντου Κούρτιου Ρούφου

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΣΙΑ


Η εκμάθηση της Ελληνική γλώσσας

Ο Αλέξανδρος επειδή φοβόταν, μήπως οι Μακεδόνες αποκάμουν και δεν συνεχίσουν την υπόλοιπη εκστρατεία του, άφησε το μεγαλύτερο πλήθος του στρατού του στα Εκβάτανα κι ο ίδιος αφού πήρε μαζί του τους επίλεκτους είκοσι χιλιάδες (20.000) πεζούς και τρεις χιλιάδες (3000) ιππικό, έκανε εισβολή στην Υρκανία για να δικαιολογήσει εκείνη την εκστρατεία του είπε πως οι βάρβαροι τώρα θα τους βλέπουν σαν όνειρο, αν όμως αναστατώσουν μόνο την Ασία και φύγουν, οι βάρβαροι θα τους επιτεθούν, γιατί θα τους θεωρήσουν για «γυναίκες». Παρ’ όλα αυτά άφησε όσους ήθελαν να φύγουν. Παραπονέθηκε όμως ότι, αν κατακτάει την ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ για λογαριασμό των Μακεδόνων, εκείνοι τον άφησαν να πάει στην εκστρατεία μόνο του με τους εταίρους (τους φίλους) του και τους εθελοντές. Αυτά τα έγραψε σχεδόν αυτολεξεί σ’ ένα γράμμα που έστειλε στον Αντίπατρο, (στρατηγό, φίλο του Φιλίππου, τον οποίο ο Αλέξανδρος άφησε ως αντιβασιλέα στην Ευρώπη κατά την διάρκεια της εκστρατείας του εναντίον των Περσών). Ο Αλέξανδρος γράφει ακόμα στο γράμμα πως μόλις είπε στους Μακεδόνες εκείνα τα λόγια, του φώναξαν όλοι μαζί, να τους οδηγήσει σ’ όποιο σημείο της ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ θέλει.
Κι όταν αυτοί δέχτηκαν να πάρουν, μέρος στην εκστρατεία, δεν ήταν πια δύσκολο να παρασύρει και το υπόλοιπο πλήθος. Τον ακολούθησε, κι αυτό χωρίς αντιρρήσεις. Από τότε προσπαθούσε, ο ίδιος να πλησιάσει τον τρόπο της ζωής των ντόπιων κι εκείνους πάλι να τους προσαρμόσει στα Μακεδονικά έθιμα. Γιατί πίστευε πως όταν θα έφευγε μακριά, την κατάσταση θα την σταθεροποιούσε πιο πολύ η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΜΕΙΞΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ παρά η επιβολή βίας. Γι’ αυτό διάλεξε τριάντα χιλιάδες (30000)
παιδιά κι αφού διόρισε πολλούς επιστάτες έδωσε διαταγή να ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ και να ασκούνται στα Μακεδονικά όπλα.

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Πιστεύουμε σ’ αυτούς που γράφουν πως κάποτε ο Αλέξανδρος είπε ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια τον ακολουθούσαν ως εφόδιο στην εκστρατεία του, επειδή σεβόμαστε τον Όμηρο.

Ο Αλέξανδρος αποκαλούσε την Ιλιάδα
«ΕΓΚΟΛΠΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ».
Την πήρε διορθωμένη από τον δάσκαλο του τον Αριστοτέλη και την τοποθέτησε στο πολυτιμότερο σκεύος από τα λάφυρα του Δαρείου, τον ΝΑΡΘΗΚΑ, ένα υπέροχα διακοσμημένο κιβωτίδιο. Μαζί με το σπαθί του ο Αλέξανδρος είχε την Ιλιάδα κάτω από το προσκέφαλο του.

Από άλλα βιβλία, επειδή δεν εύρισκε ο Αλέξανδρος στα βάθη της Ασίας, παρήγγειλε στον Άρπαλο, να του στείλει., κι ο Άρπαλος (στρατηγός και φίλος του Αλέξανδρου) του έστειλε τα βιβλία του Φιλίστου (ιστορικού) και αρκετές τραγωδίες του Ευριπίδη, του Σοφοκλή και του Αισχύλου, καθώς και τους διθυράμβους που είχαν γράψει ο Τέλετος (λυρικός ποιητής από την Σικελία) κι ο Φιλόξενος (ποιητής από τα Κύθηρα).

Όταν ο Αλέξανδρος ΕΞΗΜΕΡΩΝΕ ΤΗΝ ΑΣΙΑ,
ο Όμηρος διαβάζονταν απ΄ όλους και τα παιδιά των Περσών, των Σουσιανών και των Γεδρωσίων τραγουδούσαν τις τραγωδίες του Ευριπίδη και του Σοφοκλή.

Και μπορεί ο Σωκράτης να καταδικάστηκε, μέσω συκοφαντών, διότι «εισήγαγε ξένα δαιμόνια» στην Αθήνα, αλλά η Βακτριανή και ο Καύκασος εξ αιτίας του Αλέξανδρου προσκύνησαν τους θεούς των Ελλήνων.

Ο Πλάτων, πάλι, έγραψε μια Πολιτεία, όμως λέγω ότι λόγω της αυστηρότητας του χαρακτήρος της δεν έπεισε κανένα να την χρησιμοποιήσει. Ο Αλέξανδρος όμως μέσα σε βαρβαρικά έθνη έχτισε περισσότερες από εβδομήντα (70) πόλεις κι έπειτα σ’ ολόκληρη την Ασία ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ και νίκησε μ’ αυτή τη μέθοδο τον ανήμερο και θηριώδη τρόπους ζωής. Και τους μεν Νόμους του Πλάτωνος, λίγοι τους διαβάζουμε, ενώ τους Νόμους του Αλέξανδρου, μυριάδες άνθρωποι τους χρησιμοποίησαν και τους χρησιμοποιούν. Πιο ευτυχισμένοι λοιπόν, είναι αυτοί που υποτάχτηκαν στον Αλέξανδρο, από εκείνους που ξέφυγαν από την εξουσία του. Γιατί αυτή την άθλια ζωή κανείς δεν τη σταμάτησε, ενώ εκείνους ο νικητής τους ανάγκασε να ζουν ευτυχισμένοι.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Και πρώτα αν θέλεις εξέτασε το πιο παράδοξο. Να συγκρίνεις τους μαθητές του Αλέξανδρου, με τους μαθητές του Πλάτωνα και του Σωκράτη. Ο Πλάτων και ο Σωκράτης, ήταν ευφυείς και μετέδωσαν τις διδασκαλίες τους σε μαθητές, ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΥΣ μ’ αυτούς, οι οποίοι αν μη τι άλλο κατανοούσαν την
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.
Κι όμως ο Πλάτων και ο Σωκράτης δεν έπεισαν πολλούς απ’ αυτούς, αλλά οι Κριτίες και οι Αλκιβιάδες και οι Κλειτοφώντες, σα να ήταν χαλινάρι ο λόγος του δασκάλου τους, τον έφτυσαν και πήραν άλλους δρόμους.

Όμως αν εξετάσεις την ΠΑΙΔΕΊΑ που επέβαλλε ο Αλέξανδρος, θα έβλεπες ότι τους Υρκανείς τους έμαθε να παντρεύονται και τους Αραχωσίους να καλλιεργούν τη γη. Τους Σογδιανούς τους έμαθε να συντηρούν τους γονείς τους και να μην τους σκοτώνουν και τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες τους και να μην τις παντρεύονται. (Ο Ξέρξης, μετά το θάνατο του πατέρα του, του Δαρείου, νυμφεύτηκε τη μητέρα του την Ατόσσα).
Ω, η θαυμαστή εκείνη φιλοσοφία μέσω της οποίας οι Ινδοί προσκυνούν τους Ελληνικούς Θεού και οι Σκύθες θάβουν τους νεκρούς και δεν τους τρώνε.
Αν λοιπόν οι φιλόσοφοι θεωρούν ως το μεγαλύτερο κατόρθωμα την ΕΞΗΜΕΡΩΣΗ και την ΑΛΛΑΓΗ των σκληρών ηθών, χωρίς ΠΑΙΔΕΙΑ, τότε ο Αλέξανδρος, ο οποίος φαίνεται ότι άλλαξε μυριάδες έθνη και θηριώδεις φύσεις, θα πρέπει ……να θεωρείται ως ο σπουδαιότερος φιλόσοφος.

ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Τα ίχνη μου θα τα δείχνει ο Καύκασος και τα ΗΜΩΔΑ
(ΙΜΑΪΚΟΝ-ΙΜΑΟΝ-ΙΜΑΛΑΙΑ) και η Κασπία θάλασσα.

ΑΥΤΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΜΟΥ


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΛΟΥΤ. ΒΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΕΞ. ΤΥΧΗΣ Η ΑΡΕΤΗΣ ΛΟΓΟΣ Α ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ Β



Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ



Ηροδότου Ιστοριών βιβλίο Α΄ Κλειώ, κεφ. 57ο

Για την γλώσσα την οποία μιλούσαν οι Πελασγοί, δεν μπορώ να πω κάτι με ακρίβεια. Αν όμως πρέπει να πω κάτι κρίνοντας πρώτον από τους Πελασγούς οι οποίοι υπάρχουν σήμερα και κατοικούν πάνω από τους Τυρρηνούς (σύμφωνα με τον Θουκυδίδη Δ΄, 109, οι Τυρρηνοί κατοικούν πάνω από τον Άθω, στην πόλη Κρηστώνα, σημερινό Κιλκίς), οι οποίοι άλλοτε ήταν γείτονες μ’ εκείνους οι οποίοι σήμερα ονομάζονται Δωριείς που εκείνη την εποχή κατοικούσαν την χώρα η οποία ονομάζεται Θεσσαλιώτις (η σημερινή Θεσσαλία, η οποία ονομαζόταν και Πελασγιώτις), δεύτερον από τους Πελασγούς οι οποίοι έχτισαν στον Ελλήσποντο τις αποικίες Πλακία και Σκυλάκη κι έγιναν συγκάτοικοι με τους Αθηναίους και τρίτον από πολλές άλλες πόλεις, όσες ήταν πελασγικές και άλλαξαν κατόπιν όνομα, εάν λέω, στηριζόμενος στα παραπάνω κάνω μια υπόθεση, οι Πελασγοί θα μιλούσαν γλώσσα βαρβαρική.
Εάν λοιπόν συνέβαινε έτσι ως προς τους Πελασγούς, οι κάτοικοι της Αττικής ενώ ήταν Πελασγοί, άλλαξαν κι έγινα Έλληνες και συγχρόνως έμαθαν νέα γλώσσα την ΕΛΛΗΝΙΚΗ).
Γιατί πράγματι, ούτε οι κάτοικοι της Κρηστώνος, ούτε εκείνοι της Πλακίας, μιλούσαν γλώσσα όμοια με τους λαούς οι οποίοι τους περιστοίχιζαν ενώ και οι δύο μιλούσαν
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΓΛΩΣΣΑ.
Αυτό αποτελεί απόδειξη ότι όταν μετανάστευσαν εκεί μετέφεραν το γλωσσικό τους ιδίωμα, το οποίο και διατήρησαν.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΛΗ όμως από τότε που εμφανίσητκε χρησιμοποιεί την ίδια γλώσσα. Αυτή είναι κατ’ εμέ η ΑΛΗΘΕΙΑ.


57
1 ἥντινα δὲ γλῶσσαν ἵεσαν οἱ Πελασγοί, οὐκ ἔχω ἀτρεκέως εἰπεῖν. εἰ δὲ χρεόν ἐστι τεκμαιρόμενον λέγειν τοῖσι νῦν ἔτι ἐοῦσι Πελασγῶν τῶν ὑπὲρ Τυρσηνῶν Κρηστῶνα πόλιν οἰκεόντων, οἳ ὅμουροι κοτὲ ἦσαν τοῖσι νῦν Δωριεῦσι καλεομένοισι (οἴκεον δὲ τηνικαῦτα γῆν τὴν νῦν Θεσσαλιῶτιν καλεομένην ), 2 καὶ τῶν Πλακίην τε καὶ Σκυλάκην Πελασγῶν οἰκησάντων ἐν Ἑλλησπόντῳ, οἳ σύνοικοι ἐγένοντο Ἀθηναίοισι, καὶ ὅσα ἄλλα Πελασγικὰ ἐόντα πολίσματα τὸ οὔνομα μετέβαλε• εἰ τούτοισι τεκμαιρόμενον δεῖ λέγειν, ἦσαν οἱ Πελασγοὶ βάρβαρον γλῶσσαν ἱέντες. 3 εἰ τοίνυν ἦν καὶ πᾶν τοιοῦτο τὸ Πελασγικόν, τὸ Ἀττικὸν ἔθνος ἐὸν Πελασγικὸν ἅμα τῇ μεταβολῇ τῇ ἐς Ἕλληνας καὶ τὴν γλῶσσαν μετέμαθε. καὶ γὰρ δὴ οὔτε οἱ Κρηστωνιῆται οὐδαμοῖσι τῶν νῦν σφέας περιοικεόντων εἰσὶ ὁμόγλωσσοι οὔτε οἱ Πλακιηνοί, σφίσι δὲ ὁμόγλωσσοι• δηλοῦσί τε ὅτι τὸν ἠνείκαντο γλώσσης χαρακτῆρα μεταβαίνοντες ἐς ταῦτα τὰ χωρία, τοῦτον ἔχουσι ἐν φυλακῇ.

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Π Ρ Ο Σ Ω Π Ι Δ Α (πρώτο μέρος)


ΠΡΟΣΩΠΙΔΑ ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΖΩΗ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ
1ο μέρος



Στην Αίγυπτο λένε ότι ο Ηρακλής επέμενε να δει τον Δία, αυτός όμως δεν ήθελε να γίνει ορατός από εκείνον (να του φανερώσει δηλαδή το θεϊκό του πρόσωπο).
Στο τέλος όμως, επειδή ο Ηρακλής επέμενε πολύ, ο Δίας λένε, μηχανεύτηκε τα εξής: έγδαρε ένα κριάρι, του έκοψε το κεφάλι, το κράτησε μπροστά του και ντύθηκε το δέρμα του και έτσι παρουσιάστηκε.

Για το λόγο αυτό οι Αιγύπτιοι κατασκευάζουν το άγαλμα του Διός κριοπρόσωπο.
Από τους Αιγύπτιους το παρέλαβαν οι Αμμωνίτες, άποικοι Αιγυπτίων και Αιθιόπων των οποίων η γλώσσα είναι κράμα των δύο γλωσσών.
Οι Αιγύπτιοι αποκαλούν τον Δία Αμμούν, κι απ’ αυτό πήραν το όνομα τους Αμμώνιοι.
Επειδή ο θεός παρουσιάστηκε στον Ηρακλή ως κριάρι, οι Θηβαίοι της Αιγύπτου δεν θυσίαζαν τα κριάρια γιατί τα θεωρούσαν ιερά.

Μια φορά το χρόνο, κατά την εορτή του Διός σφάζουν ένα κριάρι, το γδέρνουν και ντύνουν με το δέρμα του το άγαλμα του Διός, όπως είχε ντυθεί ο θεός και μετά απ’ αυτό φέρνουν κοντά στο άγαλμα, άλλο το οποίο παριστάνει τον Ηρακλή. Αφού το κάνουν αυτό, αυτοί που ανήκουν στον ναό χτυπιούνται (χτυπούν τον εαυτό τους) σαν να πενθούν το κριάρι (θεό) 
και έπειτα το θάβουν μέσα σε ιερό φέρετρο.

Για τις μεταμφιέσεις των θεών ο Λουκιανός λέει ότι έγιναν εξ αιτίας του πολέμου και της επανάστασης των γιγάντων. Τότε οι θεοί φοβήθηκαν και ήρθαν στην Αίγυπτο, γιατί νόμισαν ότι εκεί θα κρύβονταν από τους εχθρούς τους.
Έτσι ο ένας απ’ αυτούς από τον φόβο του μεταμορφώθηκε σε τράγο, 
άλλος σε κριάρι άλλος σε άγριο θηρίο, ή πτηνό. 


Γι΄ αυτό ακόμη και τώρα οι θεοί διατηρούν τις μορφές που πήραν τότε.
Όλα αυτά βέβαια είναι γραμμένα στα άδυτα για περισσότερα από δέκα χιλιάδες (10.000) χρόνια.


Αν πας στην Αίγυπτο, τότε μόνο θα δεις πολλά σεβάσμια και αντάξια του ουρανού:
Τον Δία με πρόσωπο κριαριού.
Τον βέλτιστο (πάγκαλο) Ερμή κυνοπρόσωπο δηλαδή με πρόσωπο σκύλου.

Και τον Πάνα ολόκληρο με μορφή τράγου και κάποιον άλλο σαν ίβη ένα αιγυπτιακό πτηνό, το οποίο τρέφεται με σκουλήκια και υδρόβια ζώα, στο οποίο οι Αιγύπτιοι απένειμαν θεϊκές τιμές.
Και άλλον σαν κροκόδειλο ή σαν πίθηκο.
 
Ενώ ο θεός Δίας μεταμορφώθηκε και πήρε το πρόσωπο του κριαριού 
ο Ερμής μεταμορφώθηκε σε σκύλο:  
« μα τι έπαθε ο Ερμής και από νεαρούλης που ήταν έγινε κυνοπρόσωπος»; «μη το πολυψάχνουμε, γιατί εκείνος ξέρει καλύτερα τι κάνει».


Ο θεός λοιπόν παρουσιάστηκε στον άνθρωπο με προσωπίδα ζώου 
για να μην αποκαλύψει το αληθινό, το θεϊκό του πρόσωπο.

Κάποιοι άνθρωποι θέλησαν να παρουσιαστούν σαν θεοί στους άλλους ανθρώπους με τον εξής τρόπο: στην Αθήνα ο Μεγακλής κατηγορείτο πολύ από τους οπαδούς του, γι΄ αυτό ήρθε κρυφά σε συνεννόηση με τον Πεισίστρατο και του πρότεινε να τον βοηθήσει για να ανακτήσει την τυραννίδα εφ΄ όσον θα έπαιρνε ως σύζυγο την κόρη του. Ο Πεισίστρατος αποδέχθηκε την πρόταση και συμφώνησε με τους όρους, οπότε για να τον επαναφέρουν από την εξορία, κατέφυγαν στο εξής πάρα πολύ αφελές τέχνασμα (δεδομένου άλλωστε ότι οι Έλληνες ανέκαθεν διακρίνονταν από τους βαρβάρους, επειδή ήταν ευφυέστεροι και απαλλαγμένοι από την ηλίθια ευπιστία εκείνων) αν πράγματι κατά την εποχή εκείνη μέσα στην Αθήνα, της οποίας οι κάτοικοι φημίζονται ως οι ευφυέστεροι όλων των Ελλήνων, 
τόλμησαν να σοφιστούν τέτοιου είδους τέχνασμα.

Στον δήμο της Παιονίας υπήρχε γυναίκα η οποία ονομαζόταν Φύα, η οποία είχε ανάστημα τεσσάρων πήχεων μείον τριών δακτύλων (περίπου 171 εκατοστά), κατά τα άλλα όμως όμορφη στην όψη. Την γυναίκα αυτή την έντυσαν με πανοπλία, την ανέβασαν πάνω σε άρμα και της υπέδειξαν ποια στάση να κρατάει, ώστε να φαίνεται, όσο το δυνατόν πιο επιβλητική και μετά απ’ αυτά την έφεραν στην πόλη της Αθήνας. Είχαν αποστείλει κήρυκες ως προσκόπους, οι οποίοι όταν έφθασαν στην πόλη κήρυσσαν ότι τους είχαν διατάξει. Ιδού τι έλεγαν:

« ω Αθηναίοι, δεχτείτε με τιμές τον Πεισίστρατο, τον οποίο αυτοπροσώπως η Αθηνά ευδόκησε να τιμήσει, όσο κανέναν άλλο άνθρωπο και τον επαναφέρει στην Ακρόπολη της.»


διασκορπίστηκαν αυτοί στην πόλη και κήρυτταν τα παραπάνω, ενώ εν τω μεταξύ διαδόθηκε στα περίχωρα ότι η Αθηνά επαναφέρει τον Πεισίστρατο και επειδή οι κάτοικοι της πόλεως πίστεψαν ότι η γυναίκα εκείνη ήταν η ίδια η θεά απέτειναν προσευχές 
προς την Άνθρωπο (σαν να ήταν θεά) και υποδεχόταν τον Πεισίστρατο.

Κι ο θεός κατασκεύασε άνθρωπο σκιάχτρο, όμοιο με το πρωτότυπο του, όπως λέει ο Όμηρος:
«ο ασημοδόξαρος Απόλλωνας φτιάχνει γοργά ένα σκιάχτρο, 
με τον Αινεία τον ίδιο που 'μοιαζε και στ’ άρματα του ακόμα.»

Και για το πώς πρέπει να είναι αυτός ο άνδρας μας λέει ο Λουκιανός:
"το μαλλιαρό του το κορμί και η αγριάδα του δεν είναι άσχημα γιατί είναι αντρίκεια".

Η Μήδεια επίσης μεταμφιέστηκε δίνοντας στο πρόσωπο της μια άλλη όψη:
η Μήδεια με κάποιες ισχυρές αλοιφές έβαψε τα μαλλιά της λευκά και γέμισε το πρόσωπο και το σώμα της με ρυτίδες, ώστε όποιος την έβλεπε την θεωρούσε εντελώς γριά και αφού έπεισε ότι ήταν γριά καθάρισε – έβγαλε, την προσωπίδα και εμφανίστηκε χωρίς μάσκα.

Είπε λοιπόν σε μια θυγατέρα του Πελία να της φέρει καθαρό νερό, εκείνη εκτέλεσε αμέσως την εντολή της και λένε πως κλείστηκε σ’ ένα μικρό οικίσκο, όπου αφού έπλυνε ολόκληρο το σώμα της, το καθάρισε από τις επιδράσεις των φαρμάκων. Όταν αποκαταστάθηκε στην προηγούμενη κατάσταση κι εμφανίστηκε στον βασιλιά, προκάλεσε τεράστια κατάπληξη σ΄ όσους την είδαν, που πίστεψαν πως από κάποια θεία πρόνοια μεταλλάχτηκαν τα γηρατειά σε νεότητα κόρης και ομορφιά περίβλεπτη.

Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης λέει ότι η τραγωδία είναι
«μίμηση πράξεως σοβαρής και τελείας».
Γι’ αυτό και ο πρώτος δραματουργός και ηθοποιός στον κόσμο, 
ο Θέσπις από την Ικαρία της Αττικής
«ψιμυθίω ετραγώδησεν»,
δηλαδή έπαιξε βαμμένος και πρώτος κατασκεύασε μάσκες, τις οποίες φόρεσε και μιμήθηκε θεούς και ήρωες – παραδείγματα προς μίμηση και κακούς, ως παραδείγματα προς αποφυγή.

Ο Αριστοφάνης αναφέρει ότι ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης διατηρούσε στο σπίτι του την μεγάλη συλλογή ενδυμάτων και προσωπίδων τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι ηθοποιοί στις τραγωδίες του όταν έπαιζαν διάφορους ρόλους.

Ο Ευριπίδης έγραφε ξαπλωμένος στο πάτωμα κι όχι ίσια για να κάνει τους ρόλους των ηθοποιών χωλούς, δηλαδή κουτσούς. Γι’ αυτό φορούσε τα κουρέλια και τα ελεεινά φορέματα για να καταλάβει πως είναι πραγματικά ο φτωχός. Στο σπίτι του διατηρούσε τα ενδύματα των ηθοποιών, δυστυχισμένων, άθλιων, φτωχών, χωλών (κουτσών), ζητιάνων και έκανε τους ηθοποιούς αλλιώτικους να μοιάζουν.
Ο τραγωδός διδάσκαλος λέει για την προσφορά της μίμησης:

«κι όσα δεν έχουμε από την φύση μας,
μας τα προσφέρει μαζεμένα η μίμηση»


και γι΄ αυτούς που μιμούνται την μορφή άλλων, τους ηθοποιούς και 
φορούν μάσκα και κρύβουν το πρόσωπο τους, τί κρύβουν στ΄ αλήθεια από κάτω;

Ο Μάγνης ο κωμωδιογράφος λέει:

«παράσερνε και ξερίζωνε τις βελανιδιές και τα πλατάνια και 
τους εχθρούς (στο θέατρο), αλλά στο συμπόσιο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά 
η Συκοπέδιλη (από φθηνό και εύθραυστο ξύλο συκιάς) δωροδοκία".

Οι ηθοποιοί σύμφωνα με τον Λουκιανό:
«ύστερα περιτυλίχτηκαν το σεμνό όνομα της αρετής, ανασήκωσαν τα φρύδια τους, ρυτίδωσαν τα μέτωπα τους κι αφήνοντας μεγάλες (μακριές) γενειάδες, πηγαινοέρχονται με ψεύτικη αυστηρότητα, κρύβοντας αισχρά κατάπτυστα ήθη, μοιάζοντας πάρα πολύ με τους ηθοποιούς της τραγωδίας, που αν τους βγάλει κανείς τα προσωπεία και τις χρυσοστόλιστες στολές, αυτό που απομένει είναι ένα γελοίο ανθρωπάκι, που είναι έμμισθος σε θεατρικό αγώνα (διαγωνισμό θεάτρου) για επτά (7) δραχμές.
Και πως θα φιλήσεις τον ηθοποιό; Μα αφού βγάλει την μάσκα.

"αλλά όπως στο αυγό, μα τον Δία, το τσόφλι, πρέπει να της βγάλεις 
απ΄ το κεφάλι το λέμμα (το κέλυφος, το περίβλημα – μάσκα) και έτσι να την φιλήσεις".

Η προσωπίδα συνοδεύεται από περούκα, η οποία ονομάζεται περίθετος κεφαλή.


Στην Ελληνική γλώσσα η μάσκα ονομάζεται κόβαλο από το ρήμα κοβαλικεύω που σημαίνει παίζω το ρόλο του κατεργάρη, εξαπατώ. Η μάσκα λοιπόν είναι απάτη, δόλος και κόβαλος θεωρείται ο μασκαράς, ο δόλιος, ο απατεώνας σύμφωνα με τον κωμικό ποιητή Αριστοφάνη.

Το χρώμα της μάσκας είναι ανάλογο με το χρώμα του προσώπου του ανθρώπου, ανάλογα με την κοινωνική του κατάσταση, την ψυχική του διάθεση ή το φύλο του ανθρώπου που παριστάνει:
Η ιδανική γυναίκα πρέπει να είναι σαν την Γαλάτεια,
«λευκόν τυρώ και γάλακτι και καλλίστη και λευκοτάτη»
δηλαδή
«λευκή σαν το τυρί και το γάλα και η ωραιότερη και η πιο άσπρη.»

Οι νέοι είναι καλύτερα να κοκκινίζουν από ντροπή παρά να κιτρινίζουν από τον φόβο τους,
«γιατί ο φόβος κιτρινίζει τα μάγουλα».

Ο ποιητής Μάγνης, ένας από τους πρώτους οι οποίοι δημιούργησαν την αρχαία κωμωδία
«βαπτόμενος βατραχειοίς»,
βαφόταν δηλαδή πράσινος σαν βάτραχος.


Όπως διηγούνται, ο Θησέας μεταμφίεσε άνδρες σε γυναίκες. 
Λένε δηλαδή ότι ο Θησέας δεν είχε πάρει μαζί του στην Κρήτη όλες τις παρθένους που κληρώθηκαν για να γίνουν τροφή για τον Μινώταυρο, αλλά μεταξύ τους υπήρχαν και δύο νεαροί με γυναικεία μορφή, αλλά εύρωστοι και ανδρείοι και πρόθυμοι στην ψυχή. Αυτούς λοιπόν με θερμά λουτρά και αφού τους κράτησαν στην σκιά, με αλοιφές στα μαλλιά και κάθε δυνατή επιμέλεια ώστε να γίνει απαλό το δέρμα και το χρώμα, αφού τους άλλαξε όσο ήταν δυνατόν με παρθένους και να μην φαίνονται καθόλου ότι διαφέρουν, τους κατέταξε μεταξύ των παρθένων, χωρίς να το αντιληφθεί κανείς. Και όταν επέστρεψε, συμμετείχε της πομπής και αυτός - και οι νεαροί – ντυμένος κατά τον ίδιο τρόπο, όπως ντύνονται όπως φορούν τα κλήματα που ονομάζονται ισχοί.

Τα φορούν προς τιμήν του Διονύσου και της Αριάδνης εις ανάμνησιν του μύθου ή μάλλον γιατί επέστρεψαν στην Αθήνα όταν γινόταν η συγκομιδή των καρπών.

 
Και οι γυναίκες θέλησαν να μοιάσουν με άνδρες, 
γι’ αυτό μεταμφιέστηκαν σε άνδρες στις εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη.
Πρώτα – πρώτα δεν ξύρισαν τις μασχάλες τους, και άφησαν τρίχες πιο πυκνές και από δάσος. Όταν έφευγε ο άνδρας τους άλειφαν με λάδι όλο το σώμα τους και καθόταν όλη μέρα στον ήλιο για να μαυρίσουν. Πέταξαν πρώτα απ΄ όλα το ξυράφι για να μαλλιάσουν ολόκληρες για να μη μοιάζουν καθόλου με γυναίκες και φόρεσαν ψεύτικα γένια. Στα πόδια τους είχαν Λακωνικές αρβύλες, στα χέρια τους κράτησαν ανδρικά μπαστούνια ή ρόπαλα και στο σώμα τους φόρεσαν ανδρικά φορέματα. Επίσης δεν έκαιγαν τις τρίχες του αιδοίου τους με λυχνάρι.

          Οι Φωκείς λέει ο Ηρόδοτος έστειλαν ανδριάντα στους Δελφούς για το μάντη τους Τελλία 

ο οποίος καταγόταν από την Ηλεία, γιατί προς όφελος τους σοφίστηκε το εξής:
όταν οι Φωκείς περικυκλώθηκαν από τους εχθρούς τους, τους Θεσσαλούς στον Παρνασσό, άλειψε με γύψο εξακόσιους (600) άνδρες, τους άριστους των Φωκέων, καθώς και τα όπλα τους και μ΄ αυτούς επιτέθηκε μέσα στη νύχτα κατά των Θεσσαλών που πανικοβλήθηκαν. Στη συνέχεια πανικοβλήθηκαν και όλοι οι στρατιώτες των Θεσσαλών οι οποίοι νόμισαν ότι έβλεπαν τέρατα.

Ο μάντης Τελλίας χρησιμοποίησε την προσωπίδα για πρώτη φορά ως παραλλαγή – καμουφλάζ, για στρατιωτικούς σκοπούς και είχε πολλή μεγάλη επιτυχία.