e-mail



koukouraeugenia@hotmail.com


Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΤΗ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ

Ο Αλέξανδρος πήρε μέρος επίσης στη μάχη της Χαιρώνειας, (το 338 π.Χ, όπου ο Φίλιππος νίκησε το συνασπισμό των Ελλήνων και έγινε κυρίαρχος σ’ ολόκληρη την Ελλάδα). Λένε μάλιστα πως πρώτος διέσπασε τις γραμμές του ιερού λόχου των Θηβαίων. Ακόμα και στις μέρες μας, (λέει ο Πλούταρχος) δείχνουν κοντά στον Κηφισό μια βελανιδιά που την ονομάζουν ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ. Κάτω από εκείνο το δέντρο τότε είχε τη σκηνή του ο Αλέξανδρος. Εκεί κοντά βρίσκεται και το «ΠΟΛΥΑΝΔΡΙΟ» (ο κοινός τάφος) των Μακεδόνων.

«Βίος Αλεξάνδρου» Πλουτάρχου

Η ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ο Φίλιππος (το 338 π.Χ) οδηγώντας τριάντα χιλιάδες (30.000) στρατό, ήρθε εναντίον των Θηβαίων και των συμμάχων. Τότε για πρώτη φορά, ο Αλέξανδρος συνόδεψε τον πατέρα του στη Χαιρώνεια και από τότε και στο εξής συμμετέχει κι αυτός ενεργά στις πολεμικές επιχειρήσεις. Οι σύμμαχοι είχαν στρατοπεδεύσει σ’ έναν ναό κοντά στον Κηφισό ποταμό και κάποια μεγάλη βελανιδιά κοντά στη μια του όχθη, αργότερα έλεγαν ότι ήταν η σκηνή του Αλεξάνδρου.

«Η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου» Κόιντου Κούρτιου Ρούφου



Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑΣ

«Ιερές σκιές των νεκρών, για τη σκληρή και αποτρόπαιη μοίρα σας δεν είμαι αίτιος εγώ, αλλά ο καταραμένος ΔΙΧΑΣΜΟΣ, που ώθησε αδελφικά έθνη και ομόφυλους λαούς να σηκώσουν φονικό χέρι, ο ένας εναντίον του άλλου. Όχι μόνον δεν χαίρομαι για τη νίκη εναντίον σας τώρα, αλλά αντίθετα λυπάμαι που δεν ευτύχησα να σας έχω ζωντανούς και συσπειρωμένους γύρω μου, αφού μάλιστα μας συνδέει Η ΙΔΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, Η ΙΔΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΟΘΟΙ.
Επαινώ την ανδρεία σας, αλλά θα ήθελα να σας φανώ χρήσιμος σε άλλη περίσταση.
Χαίρετε (να χαίρεστε) λοιπόν στις κατοικίες του Άδη!
Χαίρετε γενναίοι πολεμιστές.

«Η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου» Κόιντου Κούρτιου Ρούφου

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΣΙΑ


Η εκμάθηση της Ελληνική γλώσσας

Ο Αλέξανδρος επειδή φοβόταν, μήπως οι Μακεδόνες αποκάμουν και δεν συνεχίσουν την υπόλοιπη εκστρατεία του, άφησε το μεγαλύτερο πλήθος του στρατού του στα Εκβάτανα κι ο ίδιος αφού πήρε μαζί του τους επίλεκτους είκοσι χιλιάδες (20.000) πεζούς και τρεις χιλιάδες (3000) ιππικό, έκανε εισβολή στην Υρκανία για να δικαιολογήσει εκείνη την εκστρατεία του είπε πως οι βάρβαροι τώρα θα τους βλέπουν σαν όνειρο, αν όμως αναστατώσουν μόνο την Ασία και φύγουν, οι βάρβαροι θα τους επιτεθούν, γιατί θα τους θεωρήσουν για «γυναίκες». Παρ’ όλα αυτά άφησε όσους ήθελαν να φύγουν. Παραπονέθηκε όμως ότι, αν κατακτάει την ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ για λογαριασμό των Μακεδόνων, εκείνοι τον άφησαν να πάει στην εκστρατεία μόνο του με τους εταίρους (τους φίλους) του και τους εθελοντές. Αυτά τα έγραψε σχεδόν αυτολεξεί σ’ ένα γράμμα που έστειλε στον Αντίπατρο, (στρατηγό, φίλο του Φιλίππου, τον οποίο ο Αλέξανδρος άφησε ως αντιβασιλέα στην Ευρώπη κατά την διάρκεια της εκστρατείας του εναντίον των Περσών). Ο Αλέξανδρος γράφει ακόμα στο γράμμα πως μόλις είπε στους Μακεδόνες εκείνα τα λόγια, του φώναξαν όλοι μαζί, να τους οδηγήσει σ’ όποιο σημείο της ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ θέλει.
Κι όταν αυτοί δέχτηκαν να πάρουν, μέρος στην εκστρατεία, δεν ήταν πια δύσκολο να παρασύρει και το υπόλοιπο πλήθος. Τον ακολούθησε, κι αυτό χωρίς αντιρρήσεις. Από τότε προσπαθούσε, ο ίδιος να πλησιάσει τον τρόπο της ζωής των ντόπιων κι εκείνους πάλι να τους προσαρμόσει στα Μακεδονικά έθιμα. Γιατί πίστευε πως όταν θα έφευγε μακριά, την κατάσταση θα την σταθεροποιούσε πιο πολύ η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΜΕΙΞΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ παρά η επιβολή βίας. Γι’ αυτό διάλεξε τριάντα χιλιάδες (30000)
παιδιά κι αφού διόρισε πολλούς επιστάτες έδωσε διαταγή να ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ και να ασκούνται στα Μακεδονικά όπλα.

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Πιστεύουμε σ’ αυτούς που γράφουν πως κάποτε ο Αλέξανδρος είπε ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια τον ακολουθούσαν ως εφόδιο στην εκστρατεία του, επειδή σεβόμαστε τον Όμηρο.

Ο Αλέξανδρος αποκαλούσε την Ιλιάδα
«ΕΓΚΟΛΠΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ».
Την πήρε διορθωμένη από τον δάσκαλο του τον Αριστοτέλη και την τοποθέτησε στο πολυτιμότερο σκεύος από τα λάφυρα του Δαρείου, τον ΝΑΡΘΗΚΑ, ένα υπέροχα διακοσμημένο κιβωτίδιο. Μαζί με το σπαθί του ο Αλέξανδρος είχε την Ιλιάδα κάτω από το προσκέφαλο του.

Από άλλα βιβλία, επειδή δεν εύρισκε ο Αλέξανδρος στα βάθη της Ασίας, παρήγγειλε στον Άρπαλο, να του στείλει., κι ο Άρπαλος (στρατηγός και φίλος του Αλέξανδρου) του έστειλε τα βιβλία του Φιλίστου (ιστορικού) και αρκετές τραγωδίες του Ευριπίδη, του Σοφοκλή και του Αισχύλου, καθώς και τους διθυράμβους που είχαν γράψει ο Τέλετος (λυρικός ποιητής από την Σικελία) κι ο Φιλόξενος (ποιητής από τα Κύθηρα).

Όταν ο Αλέξανδρος ΕΞΗΜΕΡΩΝΕ ΤΗΝ ΑΣΙΑ,
ο Όμηρος διαβάζονταν απ΄ όλους και τα παιδιά των Περσών, των Σουσιανών και των Γεδρωσίων τραγουδούσαν τις τραγωδίες του Ευριπίδη και του Σοφοκλή.

Και μπορεί ο Σωκράτης να καταδικάστηκε, μέσω συκοφαντών, διότι «εισήγαγε ξένα δαιμόνια» στην Αθήνα, αλλά η Βακτριανή και ο Καύκασος εξ αιτίας του Αλέξανδρου προσκύνησαν τους θεούς των Ελλήνων.

Ο Πλάτων, πάλι, έγραψε μια Πολιτεία, όμως λέγω ότι λόγω της αυστηρότητας του χαρακτήρος της δεν έπεισε κανένα να την χρησιμοποιήσει. Ο Αλέξανδρος όμως μέσα σε βαρβαρικά έθνη έχτισε περισσότερες από εβδομήντα (70) πόλεις κι έπειτα σ’ ολόκληρη την Ασία ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ και νίκησε μ’ αυτή τη μέθοδο τον ανήμερο και θηριώδη τρόπους ζωής. Και τους μεν Νόμους του Πλάτωνος, λίγοι τους διαβάζουμε, ενώ τους Νόμους του Αλέξανδρου, μυριάδες άνθρωποι τους χρησιμοποίησαν και τους χρησιμοποιούν. Πιο ευτυχισμένοι λοιπόν, είναι αυτοί που υποτάχτηκαν στον Αλέξανδρο, από εκείνους που ξέφυγαν από την εξουσία του. Γιατί αυτή την άθλια ζωή κανείς δεν τη σταμάτησε, ενώ εκείνους ο νικητής τους ανάγκασε να ζουν ευτυχισμένοι.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Και πρώτα αν θέλεις εξέτασε το πιο παράδοξο. Να συγκρίνεις τους μαθητές του Αλέξανδρου, με τους μαθητές του Πλάτωνα και του Σωκράτη. Ο Πλάτων και ο Σωκράτης, ήταν ευφυείς και μετέδωσαν τις διδασκαλίες τους σε μαθητές, ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΥΣ μ’ αυτούς, οι οποίοι αν μη τι άλλο κατανοούσαν την
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.
Κι όμως ο Πλάτων και ο Σωκράτης δεν έπεισαν πολλούς απ’ αυτούς, αλλά οι Κριτίες και οι Αλκιβιάδες και οι Κλειτοφώντες, σα να ήταν χαλινάρι ο λόγος του δασκάλου τους, τον έφτυσαν και πήραν άλλους δρόμους.

Όμως αν εξετάσεις την ΠΑΙΔΕΊΑ που επέβαλλε ο Αλέξανδρος, θα έβλεπες ότι τους Υρκανείς τους έμαθε να παντρεύονται και τους Αραχωσίους να καλλιεργούν τη γη. Τους Σογδιανούς τους έμαθε να συντηρούν τους γονείς τους και να μην τους σκοτώνουν και τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες τους και να μην τις παντρεύονται. (Ο Ξέρξης, μετά το θάνατο του πατέρα του, του Δαρείου, νυμφεύτηκε τη μητέρα του την Ατόσσα).
Ω, η θαυμαστή εκείνη φιλοσοφία μέσω της οποίας οι Ινδοί προσκυνούν τους Ελληνικούς Θεού και οι Σκύθες θάβουν τους νεκρούς και δεν τους τρώνε.
Αν λοιπόν οι φιλόσοφοι θεωρούν ως το μεγαλύτερο κατόρθωμα την ΕΞΗΜΕΡΩΣΗ και την ΑΛΛΑΓΗ των σκληρών ηθών, χωρίς ΠΑΙΔΕΙΑ, τότε ο Αλέξανδρος, ο οποίος φαίνεται ότι άλλαξε μυριάδες έθνη και θηριώδεις φύσεις, θα πρέπει ……να θεωρείται ως ο σπουδαιότερος φιλόσοφος.

ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Τα ίχνη μου θα τα δείχνει ο Καύκασος και τα ΗΜΩΔΑ
(ΙΜΑΪΚΟΝ-ΙΜΑΟΝ-ΙΜΑΛΑΙΑ) και η Κασπία θάλασσα.

ΑΥΤΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΜΟΥ


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΛΟΥΤ. ΒΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΕΞ. ΤΥΧΗΣ Η ΑΡΕΤΗΣ ΛΟΓΟΣ Α ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ Β



Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ



Ηροδότου Ιστοριών βιβλίο Α΄ Κλειώ, κεφ. 57ο

Για την γλώσσα την οποία μιλούσαν οι Πελασγοί, δεν μπορώ να πω κάτι με ακρίβεια. Αν όμως πρέπει να πω κάτι κρίνοντας πρώτον από τους Πελασγούς οι οποίοι υπάρχουν σήμερα και κατοικούν πάνω από τους Τυρρηνούς (σύμφωνα με τον Θουκυδίδη Δ΄, 109, οι Τυρρηνοί κατοικούν πάνω από τον Άθω, στην πόλη Κρηστώνα, σημερινό Κιλκίς), οι οποίοι άλλοτε ήταν γείτονες μ’ εκείνους οι οποίοι σήμερα ονομάζονται Δωριείς που εκείνη την εποχή κατοικούσαν την χώρα η οποία ονομάζεται Θεσσαλιώτις (η σημερινή Θεσσαλία, η οποία ονομαζόταν και Πελασγιώτις), δεύτερον από τους Πελασγούς οι οποίοι έχτισαν στον Ελλήσποντο τις αποικίες Πλακία και Σκυλάκη κι έγιναν συγκάτοικοι με τους Αθηναίους και τρίτον από πολλές άλλες πόλεις, όσες ήταν πελασγικές και άλλαξαν κατόπιν όνομα, εάν λέω, στηριζόμενος στα παραπάνω κάνω μια υπόθεση, οι Πελασγοί θα μιλούσαν γλώσσα βαρβαρική.
Εάν λοιπόν συνέβαινε έτσι ως προς τους Πελασγούς, οι κάτοικοι της Αττικής ενώ ήταν Πελασγοί, άλλαξαν κι έγινα Έλληνες και συγχρόνως έμαθαν νέα γλώσσα την ΕΛΛΗΝΙΚΗ).
Γιατί πράγματι, ούτε οι κάτοικοι της Κρηστώνος, ούτε εκείνοι της Πλακίας, μιλούσαν γλώσσα όμοια με τους λαούς οι οποίοι τους περιστοίχιζαν ενώ και οι δύο μιλούσαν
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΓΛΩΣΣΑ.
Αυτό αποτελεί απόδειξη ότι όταν μετανάστευσαν εκεί μετέφεραν το γλωσσικό τους ιδίωμα, το οποίο και διατήρησαν.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΛΗ όμως από τότε που εμφανίσητκε χρησιμοποιεί την ίδια γλώσσα. Αυτή είναι κατ’ εμέ η ΑΛΗΘΕΙΑ.


57
1 ἥντινα δὲ γλῶσσαν ἵεσαν οἱ Πελασγοί, οὐκ ἔχω ἀτρεκέως εἰπεῖν. εἰ δὲ χρεόν ἐστι τεκμαιρόμενον λέγειν τοῖσι νῦν ἔτι ἐοῦσι Πελασγῶν τῶν ὑπὲρ Τυρσηνῶν Κρηστῶνα πόλιν οἰκεόντων, οἳ ὅμουροι κοτὲ ἦσαν τοῖσι νῦν Δωριεῦσι καλεομένοισι (οἴκεον δὲ τηνικαῦτα γῆν τὴν νῦν Θεσσαλιῶτιν καλεομένην ), 2 καὶ τῶν Πλακίην τε καὶ Σκυλάκην Πελασγῶν οἰκησάντων ἐν Ἑλλησπόντῳ, οἳ σύνοικοι ἐγένοντο Ἀθηναίοισι, καὶ ὅσα ἄλλα Πελασγικὰ ἐόντα πολίσματα τὸ οὔνομα μετέβαλε• εἰ τούτοισι τεκμαιρόμενον δεῖ λέγειν, ἦσαν οἱ Πελασγοὶ βάρβαρον γλῶσσαν ἱέντες. 3 εἰ τοίνυν ἦν καὶ πᾶν τοιοῦτο τὸ Πελασγικόν, τὸ Ἀττικὸν ἔθνος ἐὸν Πελασγικὸν ἅμα τῇ μεταβολῇ τῇ ἐς Ἕλληνας καὶ τὴν γλῶσσαν μετέμαθε. καὶ γὰρ δὴ οὔτε οἱ Κρηστωνιῆται οὐδαμοῖσι τῶν νῦν σφέας περιοικεόντων εἰσὶ ὁμόγλωσσοι οὔτε οἱ Πλακιηνοί, σφίσι δὲ ὁμόγλωσσοι• δηλοῦσί τε ὅτι τὸν ἠνείκαντο γλώσσης χαρακτῆρα μεταβαίνοντες ἐς ταῦτα τὰ χωρία, τοῦτον ἔχουσι ἐν φυλακῇ.

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Π Ρ Ο Σ Ω Π Ι Δ Α (πρώτο μέρος)


ΠΡΟΣΩΠΙΔΑ ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΖΩΗ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ
1ο μέρος



Στην Αίγυπτο λένε ότι ο Ηρακλής επέμενε να δει τον Δία, αυτός όμως δεν ήθελε να γίνει ορατός από εκείνον (να του φανερώσει δηλαδή το θεϊκό του πρόσωπο).
Στο τέλος όμως, επειδή ο Ηρακλής επέμενε πολύ, ο Δίας λένε, μηχανεύτηκε τα εξής: έγδαρε ένα κριάρι, του έκοψε το κεφάλι, το κράτησε μπροστά του και ντύθηκε το δέρμα του και έτσι παρουσιάστηκε.

Για το λόγο αυτό οι Αιγύπτιοι κατασκευάζουν το άγαλμα του Διός κριοπρόσωπο.
Από τους Αιγύπτιους το παρέλαβαν οι Αμμωνίτες, άποικοι Αιγυπτίων και Αιθιόπων των οποίων η γλώσσα είναι κράμα των δύο γλωσσών.
Οι Αιγύπτιοι αποκαλούν τον Δία Αμμούν, κι απ’ αυτό πήραν το όνομα τους Αμμώνιοι.
Επειδή ο θεός παρουσιάστηκε στον Ηρακλή ως κριάρι, οι Θηβαίοι της Αιγύπτου δεν θυσίαζαν τα κριάρια γιατί τα θεωρούσαν ιερά.

Μια φορά το χρόνο, κατά την εορτή του Διός σφάζουν ένα κριάρι, το γδέρνουν και ντύνουν με το δέρμα του το άγαλμα του Διός, όπως είχε ντυθεί ο θεός και μετά απ’ αυτό φέρνουν κοντά στο άγαλμα, άλλο το οποίο παριστάνει τον Ηρακλή. Αφού το κάνουν αυτό, αυτοί που ανήκουν στον ναό χτυπιούνται (χτυπούν τον εαυτό τους) σαν να πενθούν το κριάρι (θεό) 
και έπειτα το θάβουν μέσα σε ιερό φέρετρο.

Για τις μεταμφιέσεις των θεών ο Λουκιανός λέει ότι έγιναν εξ αιτίας του πολέμου και της επανάστασης των γιγάντων. Τότε οι θεοί φοβήθηκαν και ήρθαν στην Αίγυπτο, γιατί νόμισαν ότι εκεί θα κρύβονταν από τους εχθρούς τους.
Έτσι ο ένας απ’ αυτούς από τον φόβο του μεταμορφώθηκε σε τράγο, 
άλλος σε κριάρι άλλος σε άγριο θηρίο, ή πτηνό. 


Γι΄ αυτό ακόμη και τώρα οι θεοί διατηρούν τις μορφές που πήραν τότε.
Όλα αυτά βέβαια είναι γραμμένα στα άδυτα για περισσότερα από δέκα χιλιάδες (10.000) χρόνια.


Αν πας στην Αίγυπτο, τότε μόνο θα δεις πολλά σεβάσμια και αντάξια του ουρανού:
Τον Δία με πρόσωπο κριαριού.
Τον βέλτιστο (πάγκαλο) Ερμή κυνοπρόσωπο δηλαδή με πρόσωπο σκύλου.

Και τον Πάνα ολόκληρο με μορφή τράγου και κάποιον άλλο σαν ίβη ένα αιγυπτιακό πτηνό, το οποίο τρέφεται με σκουλήκια και υδρόβια ζώα, στο οποίο οι Αιγύπτιοι απένειμαν θεϊκές τιμές.
Και άλλον σαν κροκόδειλο ή σαν πίθηκο.
 
Ενώ ο θεός Δίας μεταμορφώθηκε και πήρε το πρόσωπο του κριαριού 
ο Ερμής μεταμορφώθηκε σε σκύλο:  
« μα τι έπαθε ο Ερμής και από νεαρούλης που ήταν έγινε κυνοπρόσωπος»; «μη το πολυψάχνουμε, γιατί εκείνος ξέρει καλύτερα τι κάνει».


Ο θεός λοιπόν παρουσιάστηκε στον άνθρωπο με προσωπίδα ζώου 
για να μην αποκαλύψει το αληθινό, το θεϊκό του πρόσωπο.

Κάποιοι άνθρωποι θέλησαν να παρουσιαστούν σαν θεοί στους άλλους ανθρώπους με τον εξής τρόπο: στην Αθήνα ο Μεγακλής κατηγορείτο πολύ από τους οπαδούς του, γι΄ αυτό ήρθε κρυφά σε συνεννόηση με τον Πεισίστρατο και του πρότεινε να τον βοηθήσει για να ανακτήσει την τυραννίδα εφ΄ όσον θα έπαιρνε ως σύζυγο την κόρη του. Ο Πεισίστρατος αποδέχθηκε την πρόταση και συμφώνησε με τους όρους, οπότε για να τον επαναφέρουν από την εξορία, κατέφυγαν στο εξής πάρα πολύ αφελές τέχνασμα (δεδομένου άλλωστε ότι οι Έλληνες ανέκαθεν διακρίνονταν από τους βαρβάρους, επειδή ήταν ευφυέστεροι και απαλλαγμένοι από την ηλίθια ευπιστία εκείνων) αν πράγματι κατά την εποχή εκείνη μέσα στην Αθήνα, της οποίας οι κάτοικοι φημίζονται ως οι ευφυέστεροι όλων των Ελλήνων, 
τόλμησαν να σοφιστούν τέτοιου είδους τέχνασμα.

Στον δήμο της Παιονίας υπήρχε γυναίκα η οποία ονομαζόταν Φύα, η οποία είχε ανάστημα τεσσάρων πήχεων μείον τριών δακτύλων (περίπου 171 εκατοστά), κατά τα άλλα όμως όμορφη στην όψη. Την γυναίκα αυτή την έντυσαν με πανοπλία, την ανέβασαν πάνω σε άρμα και της υπέδειξαν ποια στάση να κρατάει, ώστε να φαίνεται, όσο το δυνατόν πιο επιβλητική και μετά απ’ αυτά την έφεραν στην πόλη της Αθήνας. Είχαν αποστείλει κήρυκες ως προσκόπους, οι οποίοι όταν έφθασαν στην πόλη κήρυσσαν ότι τους είχαν διατάξει. Ιδού τι έλεγαν:

« ω Αθηναίοι, δεχτείτε με τιμές τον Πεισίστρατο, τον οποίο αυτοπροσώπως η Αθηνά ευδόκησε να τιμήσει, όσο κανέναν άλλο άνθρωπο και τον επαναφέρει στην Ακρόπολη της.»


διασκορπίστηκαν αυτοί στην πόλη και κήρυτταν τα παραπάνω, ενώ εν τω μεταξύ διαδόθηκε στα περίχωρα ότι η Αθηνά επαναφέρει τον Πεισίστρατο και επειδή οι κάτοικοι της πόλεως πίστεψαν ότι η γυναίκα εκείνη ήταν η ίδια η θεά απέτειναν προσευχές 
προς την Άνθρωπο (σαν να ήταν θεά) και υποδεχόταν τον Πεισίστρατο.

Κι ο θεός κατασκεύασε άνθρωπο σκιάχτρο, όμοιο με το πρωτότυπο του, όπως λέει ο Όμηρος:
«ο ασημοδόξαρος Απόλλωνας φτιάχνει γοργά ένα σκιάχτρο, 
με τον Αινεία τον ίδιο που 'μοιαζε και στ’ άρματα του ακόμα.»

Και για το πώς πρέπει να είναι αυτός ο άνδρας μας λέει ο Λουκιανός:
"το μαλλιαρό του το κορμί και η αγριάδα του δεν είναι άσχημα γιατί είναι αντρίκεια".

Η Μήδεια επίσης μεταμφιέστηκε δίνοντας στο πρόσωπο της μια άλλη όψη:
η Μήδεια με κάποιες ισχυρές αλοιφές έβαψε τα μαλλιά της λευκά και γέμισε το πρόσωπο και το σώμα της με ρυτίδες, ώστε όποιος την έβλεπε την θεωρούσε εντελώς γριά και αφού έπεισε ότι ήταν γριά καθάρισε – έβγαλε, την προσωπίδα και εμφανίστηκε χωρίς μάσκα.

Είπε λοιπόν σε μια θυγατέρα του Πελία να της φέρει καθαρό νερό, εκείνη εκτέλεσε αμέσως την εντολή της και λένε πως κλείστηκε σ’ ένα μικρό οικίσκο, όπου αφού έπλυνε ολόκληρο το σώμα της, το καθάρισε από τις επιδράσεις των φαρμάκων. Όταν αποκαταστάθηκε στην προηγούμενη κατάσταση κι εμφανίστηκε στον βασιλιά, προκάλεσε τεράστια κατάπληξη σ΄ όσους την είδαν, που πίστεψαν πως από κάποια θεία πρόνοια μεταλλάχτηκαν τα γηρατειά σε νεότητα κόρης και ομορφιά περίβλεπτη.

Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης λέει ότι η τραγωδία είναι
«μίμηση πράξεως σοβαρής και τελείας».
Γι’ αυτό και ο πρώτος δραματουργός και ηθοποιός στον κόσμο, 
ο Θέσπις από την Ικαρία της Αττικής
«ψιμυθίω ετραγώδησεν»,
δηλαδή έπαιξε βαμμένος και πρώτος κατασκεύασε μάσκες, τις οποίες φόρεσε και μιμήθηκε θεούς και ήρωες – παραδείγματα προς μίμηση και κακούς, ως παραδείγματα προς αποφυγή.

Ο Αριστοφάνης αναφέρει ότι ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης διατηρούσε στο σπίτι του την μεγάλη συλλογή ενδυμάτων και προσωπίδων τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι ηθοποιοί στις τραγωδίες του όταν έπαιζαν διάφορους ρόλους.

Ο Ευριπίδης έγραφε ξαπλωμένος στο πάτωμα κι όχι ίσια για να κάνει τους ρόλους των ηθοποιών χωλούς, δηλαδή κουτσούς. Γι’ αυτό φορούσε τα κουρέλια και τα ελεεινά φορέματα για να καταλάβει πως είναι πραγματικά ο φτωχός. Στο σπίτι του διατηρούσε τα ενδύματα των ηθοποιών, δυστυχισμένων, άθλιων, φτωχών, χωλών (κουτσών), ζητιάνων και έκανε τους ηθοποιούς αλλιώτικους να μοιάζουν.
Ο τραγωδός διδάσκαλος λέει για την προσφορά της μίμησης:

«κι όσα δεν έχουμε από την φύση μας,
μας τα προσφέρει μαζεμένα η μίμηση»


και γι΄ αυτούς που μιμούνται την μορφή άλλων, τους ηθοποιούς και 
φορούν μάσκα και κρύβουν το πρόσωπο τους, τί κρύβουν στ΄ αλήθεια από κάτω;

Ο Μάγνης ο κωμωδιογράφος λέει:

«παράσερνε και ξερίζωνε τις βελανιδιές και τα πλατάνια και 
τους εχθρούς (στο θέατρο), αλλά στο συμπόσιο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά 
η Συκοπέδιλη (από φθηνό και εύθραυστο ξύλο συκιάς) δωροδοκία".

Οι ηθοποιοί σύμφωνα με τον Λουκιανό:
«ύστερα περιτυλίχτηκαν το σεμνό όνομα της αρετής, ανασήκωσαν τα φρύδια τους, ρυτίδωσαν τα μέτωπα τους κι αφήνοντας μεγάλες (μακριές) γενειάδες, πηγαινοέρχονται με ψεύτικη αυστηρότητα, κρύβοντας αισχρά κατάπτυστα ήθη, μοιάζοντας πάρα πολύ με τους ηθοποιούς της τραγωδίας, που αν τους βγάλει κανείς τα προσωπεία και τις χρυσοστόλιστες στολές, αυτό που απομένει είναι ένα γελοίο ανθρωπάκι, που είναι έμμισθος σε θεατρικό αγώνα (διαγωνισμό θεάτρου) για επτά (7) δραχμές.
Και πως θα φιλήσεις τον ηθοποιό; Μα αφού βγάλει την μάσκα.

"αλλά όπως στο αυγό, μα τον Δία, το τσόφλι, πρέπει να της βγάλεις 
απ΄ το κεφάλι το λέμμα (το κέλυφος, το περίβλημα – μάσκα) και έτσι να την φιλήσεις".

Η προσωπίδα συνοδεύεται από περούκα, η οποία ονομάζεται περίθετος κεφαλή.


Στην Ελληνική γλώσσα η μάσκα ονομάζεται κόβαλο από το ρήμα κοβαλικεύω που σημαίνει παίζω το ρόλο του κατεργάρη, εξαπατώ. Η μάσκα λοιπόν είναι απάτη, δόλος και κόβαλος θεωρείται ο μασκαράς, ο δόλιος, ο απατεώνας σύμφωνα με τον κωμικό ποιητή Αριστοφάνη.

Το χρώμα της μάσκας είναι ανάλογο με το χρώμα του προσώπου του ανθρώπου, ανάλογα με την κοινωνική του κατάσταση, την ψυχική του διάθεση ή το φύλο του ανθρώπου που παριστάνει:
Η ιδανική γυναίκα πρέπει να είναι σαν την Γαλάτεια,
«λευκόν τυρώ και γάλακτι και καλλίστη και λευκοτάτη»
δηλαδή
«λευκή σαν το τυρί και το γάλα και η ωραιότερη και η πιο άσπρη.»

Οι νέοι είναι καλύτερα να κοκκινίζουν από ντροπή παρά να κιτρινίζουν από τον φόβο τους,
«γιατί ο φόβος κιτρινίζει τα μάγουλα».

Ο ποιητής Μάγνης, ένας από τους πρώτους οι οποίοι δημιούργησαν την αρχαία κωμωδία
«βαπτόμενος βατραχειοίς»,
βαφόταν δηλαδή πράσινος σαν βάτραχος.


Όπως διηγούνται, ο Θησέας μεταμφίεσε άνδρες σε γυναίκες. 
Λένε δηλαδή ότι ο Θησέας δεν είχε πάρει μαζί του στην Κρήτη όλες τις παρθένους που κληρώθηκαν για να γίνουν τροφή για τον Μινώταυρο, αλλά μεταξύ τους υπήρχαν και δύο νεαροί με γυναικεία μορφή, αλλά εύρωστοι και ανδρείοι και πρόθυμοι στην ψυχή. Αυτούς λοιπόν με θερμά λουτρά και αφού τους κράτησαν στην σκιά, με αλοιφές στα μαλλιά και κάθε δυνατή επιμέλεια ώστε να γίνει απαλό το δέρμα και το χρώμα, αφού τους άλλαξε όσο ήταν δυνατόν με παρθένους και να μην φαίνονται καθόλου ότι διαφέρουν, τους κατέταξε μεταξύ των παρθένων, χωρίς να το αντιληφθεί κανείς. Και όταν επέστρεψε, συμμετείχε της πομπής και αυτός - και οι νεαροί – ντυμένος κατά τον ίδιο τρόπο, όπως ντύνονται όπως φορούν τα κλήματα που ονομάζονται ισχοί.

Τα φορούν προς τιμήν του Διονύσου και της Αριάδνης εις ανάμνησιν του μύθου ή μάλλον γιατί επέστρεψαν στην Αθήνα όταν γινόταν η συγκομιδή των καρπών.

 
Και οι γυναίκες θέλησαν να μοιάσουν με άνδρες, 
γι’ αυτό μεταμφιέστηκαν σε άνδρες στις εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη.
Πρώτα – πρώτα δεν ξύρισαν τις μασχάλες τους, και άφησαν τρίχες πιο πυκνές και από δάσος. Όταν έφευγε ο άνδρας τους άλειφαν με λάδι όλο το σώμα τους και καθόταν όλη μέρα στον ήλιο για να μαυρίσουν. Πέταξαν πρώτα απ΄ όλα το ξυράφι για να μαλλιάσουν ολόκληρες για να μη μοιάζουν καθόλου με γυναίκες και φόρεσαν ψεύτικα γένια. Στα πόδια τους είχαν Λακωνικές αρβύλες, στα χέρια τους κράτησαν ανδρικά μπαστούνια ή ρόπαλα και στο σώμα τους φόρεσαν ανδρικά φορέματα. Επίσης δεν έκαιγαν τις τρίχες του αιδοίου τους με λυχνάρι.

          Οι Φωκείς λέει ο Ηρόδοτος έστειλαν ανδριάντα στους Δελφούς για το μάντη τους Τελλία 

ο οποίος καταγόταν από την Ηλεία, γιατί προς όφελος τους σοφίστηκε το εξής:
όταν οι Φωκείς περικυκλώθηκαν από τους εχθρούς τους, τους Θεσσαλούς στον Παρνασσό, άλειψε με γύψο εξακόσιους (600) άνδρες, τους άριστους των Φωκέων, καθώς και τα όπλα τους και μ΄ αυτούς επιτέθηκε μέσα στη νύχτα κατά των Θεσσαλών που πανικοβλήθηκαν. Στη συνέχεια πανικοβλήθηκαν και όλοι οι στρατιώτες των Θεσσαλών οι οποίοι νόμισαν ότι έβλεπαν τέρατα.

Ο μάντης Τελλίας χρησιμοποίησε την προσωπίδα για πρώτη φορά ως παραλλαγή – καμουφλάζ, για στρατιωτικούς σκοπούς και είχε πολλή μεγάλη επιτυχία.